Op het moment dat er mij werd verteld dat geweld in bepaalde situaties wel mag, begon ik mij zorgen te maken.  Hoever mag je dan gaan? Waar is de grens? En de kinderen? Wanneer is de veiligheid aangetast?

Toen dit werd gezegd, voelde ik mij onveilig in mijn eigen huis. Geweld is nimmer gerechtvaardigd. Ik was nog niet bewust van hetgeen er nog komen zou. Ik was eigenlijk bezig met het dealen van deze uiting. Wat kon ik ermee? Kon ik er überhaubt iets mee?

Ik kwam er achter dat het niet iets was, waar ik iets mee kon. Ik kon hem niet veranderen. Dit was zijn overtuiging in het leven, niet de mijne. Dit waren zijn handelingen, niet de mijne. Het was daarom mijn onveiligheid en niet het zijne. Ik had een keuze wat ik met deze feiten wilde doen of juist niet doen.

Die realisatie maakte het verschil. Het zette alles in een ander daglicht. Het draaide niet om ons, maar om mij. Hoe ik mij wilde voelen. Hoe ik behandeld wil worden. Hoe ik veiligheid wil ervaren. Wie ik wil zijn.

Woorden die mijn situatie van toen omschrijven

Angst, onmachtig, eenzaam, zelftwijfel en ongeloof. Daarnaast ook krachtig en liefdevol.

Verbaal geweld

Ik was in een verbaal geweld situatie voor nog geen jaar. Alles was zo snel gegaan, opgeslokt door liefde en een sneltrein waar ik niet uit durfde te springen.

Ik had niet eens de intentie om uit de relatie te stappen. Ik wilde een Time out om de dingen te overzien en op een lager pitje te werken aan de problemen. Klinkt toch prima? Bedoel, een heel jaar zomaar weggooien? Dat doe je toch niet?

Hij wilde niet meer verder.

Eigenlijk voelde ik mij erg bevrijd op dat moment, tegelijk met verdriet en verlies. Een toekomst die werd gebouwd, werd vernietigd in één ogenblik. Drie levens werden door één beslissing op z’n kop gezet. Wij moesten verder. Gelukkig hadden wij elkaar nog.

En of, wij elkaar hadden. Wij vonden de rust terug. De veiligheid en belangrijker, ik kon mezelf weer zijn. Spanningen waaiden weg en we pakten ons leven weer op. Er is dus zeker een leven na geweld. Dit is mijn verhaal…

Mijn verhaal over hervonden veiligheid

Voordat ik je meeneem in mijn ervaring, wil ik benadrukken dat het mijn ervaring is. Het maakt jouw ervaring niet erger of juist minder erg. Door mijn persoon, is dit mijn horror. Voor mij was dit al genoeg, was dit mijn crisis, mijn dieptepunt, waardoor ik niet anders meer kon dan eruit!

Het begon als een mooie ontmoeting. Hij was geïnteresseerd in mij en hij voldeed aan mijn lijstje. Dus er zou niets mis kunnen gaan. Hij kwam een dagje langs en het was heel erg gezellig. Hij bleef zo lang dat er geen treinen terug gingen, dus bleef hij slapen. Het ging zo snel, we waren zo verliefd, tenminste dat hield ik mezelf voor.

Ik wilde zelfs contact met speciale personen in mijn leven verbreken voor hem, zodat hij wist en zou voelen, dat hij de enige was. Ik wilde echt voor hem gaan. En hij ook voor mij. Voor dat ik het wist zat hij op 1 knie tijdens een romantisch weekend. Ik zei ja, en het gevoel om voor altijd samen te zijn groeide.

Onze families waren erg blij voor ons. Uiteraard, want ik had al genoeg shit meegemaakt. Ze wilden dat ik gelukkig was als gezinnetje met de kinderen. En het leek zo mooi met hem.

Totdat hij de druk begon op te voeren. Met een ring om mijn vinger, was het duidelijk dat ik bij ‘iemand’ hoorde. Ik werd een bezit. Vooral op seksueel gebied, had hij hoge verwachtingen. In plaats van een gesprek, werden het ruzies. Ruzies om te weinig intimiteit.

En hij wilde zo vaak mogelijk langskomen en zo min mogelijk doen. Dus naast alles wat ik al deed, kwamen er meer dingen bij en wilde hij ook meer tijd met mij. Het werd onmogelijk voor mij om te jongleren met al deze verwachtingen.

Alle delen van ons leven zouden moeten samenvloeien. Agenda’s moesten worden gedeeld, zodat we beter konden plannen. Ik moest vaker thuis zijn en vriendschappen op een lager pitje gaan zetten. Ik moest steeds meer.

En dat wilde ik niet. Al mijn verzet resulteerde in een kwaad jongetje van 6 die zijn lolly niet kreeg. Geen woord mee te wisselen. Alleen maar mokken en boos doen. En eigenlijk kwam dit allemaal terug op één ding, seks.

Het plaatje begon zich te vormen. Hij was een verslaafde. Zodra hij niet aan zijn trekken kwam, vertoonde hij afkick verschijnselen. Daar kwam ook zijn vreselijke humeur vandaan. En ik kon niets met deze verslaving. Het beheerste zijn leven.

Tot het moment dat ik er echt niet meer om heen kon. Wat een week gezellig vakantie had moeten zijn, werd een week afkicken voor hem, afgewisseld met goede momenten als hij zichzelf kon helpen. Zijn jaloezie naar de kinderen rees die week de pan uit. Een peuter die veiligheid/bescherming/troost zocht in mijn boezem, deed hem oplaaien. Als de kleine mij nodig had om in slaap te vallen en ik daarnaast in slaap viel uit vermoeidheid, deed hem oplaaien. Als de kinderen bij mij kwamen voor een knuffel, deed het hem oplaaien.

Deze vakantie was het keerpunt en de ring haalde ik van mijn vinger. Ik kon niet verder met deze man die mijn leven ging beheersen. Hij wilde de prioriteit in mijn leven zijn. Dat ik alles overboord gooide voor zijn noden.

Ik voelde me bevrijd en tegelijk gevangen doordat de kinderen er ook mee moesten dealen. Mijn moederschap ging gewoon door. En na een lange reis terug thuis, kwam meneer opgepompt aan mijn deur om spullen te halen. De kinderen sliepen gelukkig, toen bleek dat hij zichzelf niet onder controle had. De politie heeft de situatie gekalmeerd, de veiligheid keerde terug en ook ik kon gaan slapen. Het was de laatste keer dat we elkaar gezien, gesproken en/of gehoord hebben. Gelukkig!

Waarschuwingssignalen

Zijn jaloezie. Ow, dat was toch echt sterk aanwezig. En zijn seksuele verslaving. Hoe heb ik dat kunnen missen? En de kadootjes die maar bleven komen. Voor mij en/of de kinderen. Elke keer weer wat nieuws.

En ik herinner mij nog goed één van de eerste ruzies. Hij was boos dat ik een dag geen hartjes kusje via whatsapp had gestuurd. Een freaking smiley. Ik was toen helemaal perplex waar hij zich druk over kon maken.

De eerste keer dat hij fysiek werd, staat me nog goed bij. Het was niet veel, maar genoeg voor mij om na te gaan denken waar ik mee bezig was. De opmerking dat hij geweld acceptabel vond, droeg niet bij aan een gezonde relatie. En toch was de hoop sterker op een toekomst vol veranderingen. Een toekomst met dezelfde, maar dan veranderde man.

Stop

Toen genoeg genoeg was, toen ben ik gaan staan voor mezelf. Ik kon dit niet langer meer volhouden. 1) De spanningen die ontstonden als hij geen sex had of andere seksuele handelingen kon verrichten. 2) De jaloezie naar mijn kinderen was verbazend. 3) Zelfs het geweld dat hij goed praatte. 4) Gemaakte beloftes die hij niet nakwam. en 6) ik kon mijzelf niet langer verliezen door ZIJN problemen. Dit was ziekelijk.

Ook al wilde ik een Time out en hij niet, ben ik er blij om met de kennis die ik nu heb. De knoop is doorgehakt en ik heb de ring letterlijk teruggegeven. Ik was niet langer zijn bezit. Ik was weer van mezelf.

Achteraf maar goed ook. Ik zag toen echt wie hij werkelijk was. Dat het niet aan mij lag, maar echt zijn problemen waren. Gezien zijn temperament, nam het geweld alleen maar toe. Zelfs toen wij uit elkaar waren, was er politie nodig wegens zijn agressie en om de veiligheid terug te brengen. Ik wil niet weten hoe het zou zijn gelopen als ik die beslissing niet had gemaakt.

Nog geen jaar samen, maar een volgende keer zou ik het nooit meer zo ver laten komen. Ik zou niet eens proberen om problemen van dit formaat op te lossen. Hij is gewoon ziek en ik ben niet de juiste dokter om dit te genezen. 

Wat heeft mij geholpen

Hij. Doordat hij was wie hij was, wist ik wat ik moest doen om de veiligheid te waarborgen.

Daarnaast heb ik een geweldige familie. Zij hadden gezien wie hij kon zijn en adviseerden mij sterk om te stoppen met hem. Zij wilden niet meer in zijn buurt zijn. Zij konden er niet meer tegen. Dit heeft mij doen inzien dat de situatie toch wel erger was dan ik dacht.

En niet te vergeten de politie. Zij hebben de situatie gekalmeerd. Ik kon naar bed en hij kon wegwezen. Ze namen de situatie serieus genoeg en uiteindelijk kon hij zich verantwoorden voor de rechter.

Tips en/of adviezen

Als je signalen ziet, negeer ze niet! De relatie is ongezond. Ga er niet mee door, stap eruit. Voor je het weet, is de drempel om eruit te komen nog groter. Je hebt het recht om je eigen leven te kunnen leven, zonder dat iemand aan de touwtjes trekt wat te doen en waarheen te gaan. Zonder dat iemand een inbreuk maakt op jouw veiligheid.

En jaloezie is niet gezond!