Eerst was ik mij er nog niet van bewust dat ik een slachtoffer was van verbaal geweld. Ik wilde bewijzen hebben van wat er zich daadwerkelijk had afgespeeld binnen het gezin. Het werd zijn woord tegen de harde feiten die zich opstapelden. Mijn eigen onderzoek naar de harde en pijnlijke waarheid. Ik wil je mijn verhaal vertellen over verbaal geweld in de relationele sfeer.

Uiteindelijk kwam ik er achter, dat huiselijk geweld niet enkel lichamelijk geweld inhoudt. Hulpverleners hadden het niet als huiselijk geweld gekwalificeerd, laat staan verbaal geweld. Ik kwam in contact met andere slachtoffers, ben naar bijeenkomsten geweest, op internet op onderzoek gegaan en uiteindelijk mijn boek gaan schrijven “Zo, die tyfus kerstboom staat!”

Eigenlijk, was ik zelf mijn grootste steun dat ik niet gek was en er niets mis was met mij. Dat het niet lag aan mij en ik niet verantwoordelijk was voor zijn problemen. Ook het uitdiepen van zijn leven, bracht de waarheid aan het licht. Het was confronterend en ik kon er niet meer om heen.

Ik leerde dat ik hem niet kon veranderen. Ik leerde dat wat er was gebeurt, niet mijn schuld was. Ik leerde dat ik het niet verdiende om zo te worden behandeld. Ik leerde dat een normale relatie zich niet zo tot elkaar verhoudt. Ik leerde dat eruit stappen, het beste was wat ik had kunnen doen om erger te voorkomen. Ik leerde dat ik een slachtoffer was van verbaal geweld en dit is mijn verhaal. 

Woorden die mijn situatie van toen omschrijven

Depressie, Boos, Angst, Onwerkelijk, Verlies van jezelf en Verloren. 

Verbaal geweld

Ik was in een verbaal geweld situatie voor ongeveer 4 jaar. Toen ik eruit stapte, was ik verloren en hoopvol dat we bij elkaar zouden terug komen. Ruim 2,5 jaar later, leerde ik te accepteren waar ik uit ben, vond ik nieuwe plannen voor de toekomst, en  het allerbelangrijkste vond ik mezelf en rust terug. Er is dus zeker een leven na geweld. Dit is mijn verhaal… 

Mijn verhaal

Mijn verhaal… Dat klinkt als een begin, met een einde. Een roman welke verandert in een thriller en waarin mijn eigen horror zich ontvouwt. Het klinkt als een persoonlijke kennismaking.

Voordat ik je meeneem in mijn ervaring, wil ik benadrukken dat het mijn ervaring is. Het maakt jouw ervaring niet erger of juist minder erg. Door mijn persoon, is dit mijn horror. Voor mij was dit al genoeg, was dit mijn crisis, mijn dieptepunt, waardoor ik niet anders meer kon dan eruit!

Hij leek zo charmant, knap en zelfverzekerd in het begin. Het leek of hij alleen oog had voor mij en liet mij speciaal voelen. Hij had een zeker gevoel voor humor. Het leek een geweldige man en ik had hem. Het voelde als een lot uit de loterij. Alleen was ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ik was een verloren ziel, op zoek naar de ware liefde. Alsof ze je ruiken…

Ik ontkende de waarschuwingssignalen die er waren, want hij had mijn hart al gewonnen, wat maakte die paar minpunten dan nog uit. Hij schold wel eens op mij, dat was dan ook zo weer voorbij. Hij kon erg boos worden om niets, een bakje dat wel 3x uit een kastje viel. Tja, ff wachten tot hij weer afgekoeld was. Het deed in het begin wel pijn, maar er was zoveel goed aan hem, dus ik zette het weer van mij af. Had ik maar naar mijn intuïtie geluisterd…

Ik raakte zwanger, waardoor ik de waarschuwingssignalen echt ging negeren. Want je hebt een gezin en daar ga je voor de volle 100% voor. Hij had ook zo z’n leuke kanten. Die waren belangrijker. Hij zou vast ook, net als ik, voor het gezin gaan en zijn schouders eronder zetten.

Door omstandigheden verloor ik in de zwangerschap mijn baan en kon ik niet langer de studie voortzetten. Zelfs de opmerking van mijn moeder tijdens de vakantie, nadat hij mij uitschold, zette geen zoden aan de dijk. “Hij verontschuldigt zich straks voor zijn scheldpartij en dan is het weer goed”, was alles wat ik te zeggen had. Mijn ouders wisten ook niet goed wat te doen en lieten de keuze bij mij. Ik was verliefd en zwanger van hem.

Ik was vaak het mikpunt van zijn grappen als “Ze heeft zich te buiten gedaan bij de Mac”, terwijl mijn buik groeide. Ik deed uiteindelijk mee in deze zelfspot, zodat het minder pijn deed. Als ik er al wat over zei, was ik te gevoelig of was hij gewoon aan het grappen en moest ik mij maar niet druk maken.

Langzaam aan begon ik te denken dat het aan mij lag. Mijn partner wist van mijn worstelingen met mijn verleden, met mijn ouders en met mijn identiteit. Toch begon ik meer en meer te denken dat er iets was aan mij. Dus een logische volgende stap was de relatietherapie, want een leven zonder hem kon ik mij echt niet voorstellen. Ik hechtte meer waarde aan de andere kanten van hem en voelde nog steeds een connectie. Maar ja, een vos verandert niet zijn streken, alleen wanneer deze er zelf toe bereid is.

Wat was het allemaal ‘gelukkig’ aan de buitenkant, terwijl ik van de binnenkant steeds meer de weg kwijt raakte. Stel je eens voor dat je elke dag op eierschalen moet lopen. Niet weet hoe hij gestemd is als hij uit zijn werk komt, hoe laat hij uit zijn werk komt, wanneer hij gaat slapen, of hij wat je van je wil om 2 uur in de nacht… Ook werd je soms 2 dagen doodgezwegen, totdat hij wat van je nodig had. Dan kon je er gif op innemen dat hij wat tegen je zou zeggen. Al die onzekerheden, maakte je radeloos.

Ook verbeteringen in het huis waren te kostbaar, of het doen van de tuin als het plaatsen van een schutting. Tijd vrij maken om wat kamers te doen in het huis, waren reden tot een discussie. Als ik toen wist, wat ik nu weet over de financiën, had ik er anders in gestaan. Al het geld wat er wel en niet was, ging naar het leven wat hij naast ons had. Een leven wat ik niet had mogen weten en verborgen moest blijven voor mij en de rest van de wereld.

Toen dit leven zich langzaamaan ontluikte voor mij, werden onze discussies steeds heftiger. Ik ontdekte steeds meer en meer. En elke keer vertelde hij het verhaal zo, dat ik begon te twijfelen aan mijzelf. Ik wist niets meer wat echt was, tot ik genoeg zekerheid had. En zelfs toen, deed hij nog alle pogingen om het anders te laten lopen. Zelfs toen, kreeg hij het nog voor elkaar dat ik begon te twijfelen. Ware het niet dat er maatschappelijk werkers aanwezig waren, die de realiteit benadrukten. Ik was niet gek, het lag niet aan mij!

Al die tijd, had ik mij hard gemaakt voor zijn woorden. Emoties uitte ik bij mijn ouders, mijn radeloosheid, mijn verlorenheid. Hij was ongevoelig voor mijn emoties (of die van een ander). De confrontatie met de werkelijkheid maakte alles los wat ik had opgepot. Alles kwam eruit en als een fenix herrees ik uit de as. Sterker als ooit te voren. Ik was vergeten hoe het was om normaal behandeld te worden, respectvol als een gelijke. Mijn verhaal gaf mij een ongekende kracht.

Waarschuwingssignalen

Waar ik eigenlijk aandacht aan had moeten geven, was het feit dat hij mij uitschold. Dat, als ik na zoveel geweld ook terug snauwde, hij zijn eigen gedrag rechtvaardigde. Ook het feit dat hij zijn schouders ophaalde bij een compliment, had wat te vertellen. En het gebrek aan empathie had een doorslag kunnen zijn. Hij bekommerde zich niet om mij, nog de kinderen.

Of hoe hij over zijn exen sprak. Dat waren hoeren, bitchen, etc. Geen goed woord over hen. Ik wist dat hij ook zo over mij zou gaan spreken als we uit elkaar zouden gaan. Toch, was mijn gevoel van medelijden groter. Zijn gevoel om altijd pech te hebben, was wel zielig. Ik wilde graag zijn geluk zijn.

Zelfs na deze ellende heb ik nog de gedachten laten gaan om terug te komen bij elkaar omwille van de kinderen. Gelukkig heeft hij een opmerking geplaatst, die voor mij de stok achter de deur was en zijn onwil om te veranderen gaf de doorslag. Toen drongen de waarschuwingsbellen door. Ze bleven luiden in mijn hoofd. Het gonsde. 

Wat mij heeft geholpen

Uiteindelijk komt het cliché van mijn verhaal. Ik heb mijzelf het meeste geholpen. Hoe vaak ik ook met vrienden en/of mijn ouders hierover sprak, ik heb zelf de knoop doorgehakt. Ik moest echt mijn grens tot hier en niet verder, ontdekken. Daar was ik nog niet eerder aan toe, ondanks meningen van anderen.

Toen ik die grens had gevonden, had ik, dankbaar, een aantal mensen klaar staan om mij en de kinderen op te vangen. Met maatschappelijk werk is er een poging tot een omgang te komen, gedaan. Zonder dit netwerk, zou het ons niet zo zijn gegaan. Dankbaar…

Alle inzichten die ik heb verkregen, hebben mij ook geholpen. Ik deed enkel het beste wat ik kon doen, wat in mijn macht was om met de situatie om te gaan. Ik heb mezelf hiervoor vergeven, en geleerd dat ik niet de schuldige ben. Die inzichten hebben mij bijgestaan, toen ik wankelde om weer terug te vallen in de situatie. Mijn verhaal werd een verhaal van kracht.

Het nu

Ik weet dat hij niet gaat veranderen en dat de patronen worden voortgezet in toekomstige relaties. Ik weet dat ik wel veranderd ben en nog steeds in verandering ben. Er is heel veel rust terug en de kinderen zijn gelukkig en hebben hun plek gevonden. Mijn verhaal heeft een nieuw hoofdstuk gekregen.

Ik heb mezelf terug gevonden en bouw aan een toekomst om andere vrouwen te helpen in deze situaties. Ik heb geaccepteerd wat er is gebeurt en geleerd wat mijn grenzen zijn en hoe ik die handhaaf.

Ik ben ik en heb mijn plekje op de wereld gevonden!