Relaties zijn gecompliceerd. En als je dan ook nog eens ongelukkig in relatie bent, is het soms lastig te zien of het door de relatie komt of dat je het gewoon zelf bent. In dit artikel ga ik er vanuit dat je je ongelukkig in de relatie voelt of ongelukkig in huwelijk. Dat je je gevangen voelt en er niet uit komt. Het is een sterk gevoel van verstikking of geen keuzes hebben, dat de angst voedt. Een gevoel verre van gelukkig zijn. Een gevoel waardoor je elke dag in je hoofd hoort gonzen: “Ik ben zo ongelukkig in mijn relatie“.
Er zijn veel verklaringen om in de relatie te blijven, als het zorgen voor de kinderen of niet alleen willen zijn. Ongelukkig in relatie met kind of kinderen is heel zwaar, omdat je je moederhart voelt en hoort kloppen voor het gezinsleven. Ook financiële redenen, kunnen ervoor zorgen dat je ongelukkig in de relatie blijft zitten. De angst bij vrouwen is vaak gericht op het zelf onderhouden, alleenstaande moederschap en het verdelen van de inboedel. Daarnaast is er een stuk schaamte bij een mislukt huwelijk dat mensen moeten overwinnen.
En als je in een huiselijk geweld situatie zit, is de angst groot dat hij jou wat aan gaat doen. Daarnaast is het zelfvertrouwen tot de grond gelijk gemaakt en zijn ze afhankelijk van de partner. Zie ook het artikel: 8 signalen huiselijk geweld. En de spiraal van geweld heeft een prachtig luchtkasteel waar je je aan vast wilt klampen en de spanningen en geweldssituaties door tolereert.
De relatie zou je allerminst ellendig moeten voelen. En als je je toch in zo’n relatie bevindt waar je je ongelukkig en vermoeid voelt, ben je beter af alleen. Je zou je je namelijk beter moeten voelen over en met jezelf in een relatie.
Wat zijn dan de de drie dingen die je moet weten wanneer je ongelukkig in relatie bent?
#1 Je bent jezelf kwijt
#2 Je speelt met de gedachte van een ander leven
#3 Je houdt jezelf voor dat het zo slecht nog niet is
Voordat ik je hier meer over ga vertellen, wil ik je meenemen naar waar het allemaal begon. Want je bent niet ongelukkig binnen relatie begonnen? Toch? Er was zo’n periode dat men noemt “Liefde maakt blind”. En nu neem je genoegen met de situatie zoals die is. Kun je weer terug naar de liefde die er ooit eens was, en is het slechts een twijfeling die voorbij waait? Vraag jezelf af: “Is mijn partner ongelukkig of gelukkig?”
Pas als je dit in kaart durft te brengen, kun je eerlijk gaan kijken in hoeverre jij genoegen wilt nemen met ongelukkig in relatie zijn. Of het tijd wordt voor jouw geluk of niet.
Waarom nemen we genoegen met een ongelukkige relatie?
De grootste reden waarom we genoegen nemen met ‘niet gelukkig in je relatie voelen’, omdat we te bang zijn om de rest van ons leven alleen te blijven. Als mensen, en als sociale wezens, hunkeren we constant naar sociale interactie, fysiek en seksuele intimiteit.
We sluiten zelfs compromissen op basis van deze angst. In een gelukkige relatie zorgen compromissen ervoor dat ze beide partners goed doen. In een ongelukkige relatie is deze verhouding scheef en betekent het dat je het idee hebt dat jij alles geeft en de ander ander alles neemt. En dat alleen maar om ongelukkig in relatie te blijven.
De gedachte alleen al om alleen te zijn, voelt ellendig, vooral als vrienden om je heen schijnbaar de perfecte partner hebben. Veel relaties echter slepen zichzelf echter door de relatie heen, ver voorbij de houdbaarheid, alleen maar omdat dat makkelijker lijkt dan je bevinden op onbekend terrein. We houden van vertrouwdheid en gruwen van nieuwe omgevingen, tenzij het een wild avontuur is of een vakantie.
En het is nog steeds een keuze die je elke dag maakt. Je veegt je tranen weg en borstelt je ellende onder het tapijt. Je moet begrijpen dat jij niet een mislukkeling bent, omdat je relatie nergens toe leidt. Het betekent gewoon dat jullie beiden niet in staat zijn om tot elkaar te komen. Jullie passen niet bij elkaar. De een gebruikt geweld en de ander neemt er genoegen mee. Het is de spiraal die de relatie in stand houdt, de angst om het vertrouwde de rug toe te keren overstemt.
En toch, ook in deze situaties, heb je een optie om geluk te zoeken en te vinden of om een steen aan je te binden en daarmee naar de bodem te zinken en deze met je mee te slepen. Waar wil jij gevonden worden?
6 cruciale vragen om jouw relatie te maken
Eerlijk gezegd, twijfelt iedereen wel eens aan de relatie, het gevoel van niet gelukkig in je relatie zijn. Er ontstaat een gevoel van frustratie of wanhoop. Misschien heb je het gevoel al zoveel aan je partner te hebben gegeven, en toch bleef de relatie achteruit gaan.
Er zijn 6 cruciale vragen die je jezelf kan stellen, volgens Anna Klijn. Vragen die bewust of onbewust helpen de relatie te maken zoals jij zou willen. Vragen die je laten inzien of dit is wat je wilt. Want ik weet hoe makkelijk het is om in de comfortzone te blijven, te leven in de angst en de andere kant op kijken. Daarom heb ik besloten deze 6 vragen je voor te leggen om duidelijkheid te maken voor jou en wat voor relatie jij eigenlijk wilt.
De 6 vragen zijn gebaseerd op de 6 basisbehoeftes die je al mens hebt. Je kunt ze een cijfer geven tussen 1 en 10. De cijfers 1-10 geven aan hoeverre je denkt dat er voldaan wordt aan de basisbehoefte, waarbij 10 staat voor het maximale en 1 voor het minimale.
- Behoefte aan zekerheid:
Hoe zeker ben je ervan dat je partner van jou houdt en bij je blijft? ____
- Behoefte aan onzekerheid/afwisseling:
Hoe vaak wordt ik (op een positieve manier) verrast door mijn partner? ____
- Behoefte aan erkenning/waardering:
Hoe belangrijk ben ik voor mijn partner? Hoe goed laat hij merken dat ik en wat ik doe, belangrijk is voor hem? Hoe vaak wordt mijn inzet, werk of bijdrage erkent en/of gewaardeerd? ____
- Behoefte aan liefde/contact:
Hoeveel liefde krijg ik van mijn partner? Voel ik me geliefd? ____
- Behoefte om te groeien:
Heb ik het gevoel dat de relatie bijdraagt aan mijn vermogen om mij te ontwikkelen en om te groeien? ____
- Behoefte om bij te dragen:
Hoe groot is het gevoel ik dat ik kan bijdragen aan de relatie en aan het leven van mijn partner? ____
Als je score onder de 25 zit, is het logisch dat je relatie ongelukkig is. Je basisbehoeften worden niet vervuld en je zult op deze manier geen gelukkige relatie krijgen. Tijd om een keuze te maken. Bij een score van 25-45 is het belangrijk om met je partner te gaan zitten. Er is ruimte om dingen te bespreken en wellicht bepaalde basisbehoeften naar een hogere score te brengen. Geef hem dezelfde lijst met vragen en kijk wat hij scoort. Een score van 45-60 is een gelukkige relatie. Wellicht voel je jezelf ongelukkig en is de relatie daar geen onderdeel van.
Sommige relaties zijn niet bedoeld voor jou. Er wacht iets veel mooiers op je. Iets waarvan je het bestaan als onmogelijk had beschouwd. Waarbij de basisbehoeften worden vervuld en jij kan zijn wie je bent. Waarbij angst niet de factor is om samen te zijn, maar de liefde die je voelt. En ja, ik bedoel hier de huiselijk geweld relaties, waar je zeker niet in moet blijven.
Ongelukkig in relatie
Ondertussen heb je voldoende inzichten gekregen in jouw relatie. Waarom en hoe jij je voelt in de relatie. Wat je beleving is van het totaal plaatje? Dan wil ik je nu de 3 kenmerken meegeven die de doorslag kunnen geven van jouw ongelukkige relatie. Is jouw relatie te labelen als een ongelukkige relatie of lijkt het alleen maar zo?
#1 Je bent jezelf kwijt
Merk je in de relatie dat je niet jezelf kan zijn? In dat geval verstop jij je voor je partner. Je laat jezelf niet zien en je kunt jezelf niet zijn. Dat terwijl het ontzettend belangrijk is dat je volledig jezelf kan zijn tegenover je partner. Je zou volledig open moeten zijn.
Doe je dat niet, dan ben je jezelf aan het voorliegen. Leugens in een relatie zijn al niet goed, maar liegen tegenover jezelf is destructief. Tijd om dingen recht te gaan zetten.
Pak jij jezelf wel eens op de gedachte dat niemand anders van jou zou houden als je hem verlaat? Of dat de relatie niet zo lekker loopt door jou? Al die negatieve zelfpraatjes gaan je niet helpen.
Als je niet eens eerlijk kunt zijn tegen jezelf, dan is het ongelukkig gevoel te plaatsen. Dat wil niet zeggen dat niemand zichzelf voorliegt. Ik doe dat ook nog steeds, alleen ik bestempel het niet langer als een waarheid. En binnen mijn verbaal geweld relatie, had ik vele leugens die ik mezelf voorhield. Ik ontweek de waarheid en kwam erachter dat ik niet liegde om de waarheid te ontwijken, maar om ik bang was voor de consequenties van die waarheid. Eigenlijk de acties die ik moest nemen om te handelen naar de waarheid.
Ik hield mezelf veel voor en daardoor bleef de geweldsspiraal in de relatie lang overeind. Als ik terug kijk betrapte ik mezelf op de volgende leugens, misschien herken jij er wel een aantal:
Ik kan hem helpen/veranderen
Als hij niet van mij houdt, zal niemand dat
Ik zal nooit gelukkig zijn, tot ik iemand heb gevonden
Dat is gewoon hoe hij is
Hij slaat mij niet, dus het is geen huiselijk geweld
Het was maar één keer
Als ik bij hem weg ga, zal niemand nog van mij houden
Hij verandert wel als er kinderen zijn
etc
Uiteindelijk merkte ik dat al deze leugens tot gevolg hadden dat ik me niet langer goed voelde over mezelf. Het is normaal om twijfels en onzekerheden te hebben, maar het is niet de bedoeling dat dit versterkt worden in en door de relatie. Je moet jezelf kunnen zijn en je daarbij goed voelen.
Je zou het kunnen bestempelen als ontkenning. Je wilt het niet geloven waar je in zit en/of je negeert het negatieve. En als je jezelf erop betrapt dat je ook nog eens veel energie in het ontkennen stopt, dan ben je waarschijnlijk in de verkeerde relatie.
En wat dacht je van de afhankelijkheidspositie? Vaak terug te zien in een financiele afhankelijkheid. Ook al denk je dat jij je partner nodig hebt voor je noden, het is onetisch omdat jij je partner eigenlijk gebruikt voor zelfzuchtige bedoelingen. Daargelaten dat je ook die partners hebt die je niet laten werken, omdat jij dan de afhankelijkheidspositie kwijt raakt. Dat is al helemaal ongezond.
Ik weet nog hoe het gebeurde in mijn relatie dat ik mocht gaan werken. Alles bijna rond. Hij zou op de kinderen passen en ik kon aan het werk. Alleen moest hij plots elke keer op die dagen werken, want hij verdiende dan meer en dat was veel belangrijker. Uiteindelijk kon ik niet gaan werken. Toch een baantje gevonden om vanuit huis te werken. En de werkuren die ik dan indeelde voor mezelf, werden opgeslokt door zijn werk. Dat was zoveel belangrijker dan wat ik deed. Het werd mij op zoveel punten onmogelijk gemaakt als hij maar kon.
De afhankelijkheidspositie is terug te leiden tot een gebrek aan autonomie. Autonomie insinueert dat je emotioneel veilig bent, gescheiden en zelfstandig persoon. Het gebrek hieraan maakt scheiding niet alleen moeilijk, het maakt jou ook meer afhankelijk van jouw partner. Je voelt je gevangen. Autonoom houdt niet in dat je niemand nodig hebt. Het stelt je juist in staat om gezonde verhouding met anderen te hebben zonder angst van verstikking. Bij een gebrek aan autonomie, ben je niet in staat om weg te gaan uit de relatie, en tegelijk ben je bang om dicht tot elkaar te komen.
Uiteindelijk leidt het liegen, ontkennen, afhankelijk zijn en verstoppen alleen maar tot een neerwaartse spiraal waar jij je niet comfortabel meer voelt met jezelf. Dat terwijl je je juist wel comfortabel met jezelf zou moeten voelen. Oftewel, comfortabel in je huid, hoe je loopt, praat, eruit ziet, ademhaalt, beweegt en alle andere dingen die jou zo uniek maken. En als je partner ervoor zorgt dat jij je steeds minder comfortabel gaat voelen, weet je dat je beter kan.
REGEL TOT GELUK: Beloof jezelf vanaf nu af aan plechtig om eerlijk te zijn naar jezelf toe, maakt niet uit met wat. En waardeer de eerlijkheid van je omgeving. Vraag hun mening als je over iets twijfelt. Luister naar wat ze te zeggen hebben, bedank hen en laat het bezinken. Vraag jezelf dan af wat de consequentie is om de waarheid onder ogen te komen. Pas dan maak je een commitment om actie te ondernemen.
#2 Spelen met de gedachte van een ander leven
Je stelt je regelmatig voor hoe het zou zijn zonder hem. Je bedenkt hoe je uit de relatie kan stappen of hoe je zelf kan verdwijnen en nooit meer terug komt. Eigenlijk is het verschrikkelijk dat je die gedachten in de relatie hebt. Want als je je voorstelt om een leven zonder hem te hebben, waarom ben je dan nog bij hem?
Of je hebt de gedachte dat je hem kan veranderen of dat hij gaat veranderen. Bijvoorbeeld als er kinderen zijn of als je trouwt. Maar als je je het volgende bedenkt: als hij niet vandaag verandert, waarom zou hij morgen veranderen in iets beter? Zou hij dan opeens respectvoller zijn? Zou hij jou opeens meer gaan waarderen? Meer liefde geven? Hij verrast je positief? Of je mag jezelf persoonlijk gaan ontwikkelen? Eh, nee. Sorry, ik moest je even wakker maken.
Pas als je beroep doet op je eigen kracht en verantwoordelijkheid durft te nemen, gaat er iets veranderen. Als je dus uit de situatie durft te stappen. En als dat voor jou inhoudt dat je letterlijk uit de relatie moet stappen, is dat wat je moet doen. Dan gaat het leven zonder hem echt beginnen en blijft het niet bij een gedachte.
Want zeg nou zelf, elke keer het goedpraten van de situatie en dromen van iets beters, zet geen zoden aan de dijk. Al die ontkenningen zijn excuusjes om niet te doen wat je diep van binnen wilt. Het ontkennen van je eigen pijn, motiveert je niet om je leven te veranderen.
Ben je niet ergens vergeten dat het gewoonweg hoort dat hij aardig is naar jou. Je kunt dus niet in een relatie zitten, omdat iemand aardig is. Dat hoort zo te zijn. Toen ik dit voor het eerst besefte, was ik flink in de war. Het was erg logisch, maar diep van binnen begreep ik er niets van. Het leek wel of mijn ouders van een andere planeet kwamen. Hoe kon ik dit nou niet hebben geweten?
Als ik terug kijk naar mijn ervaringen met mannen, ben ik erg bevooroordeeld geworden. Ik dacht dat mannen hyperkritisch waren, verbaal agressief, boos zonder een reden, egoïstisch en dominerend. En stiekem was ik ervan overtuigd dat mannen niets gaven om een ‘relatie’, intimiteit en het houden van principe. En op basis van deze overtuigingen vond ik de mannen die erbij paste. Ik eindigde elke keer ongelukkig in relatie. En als een lieve man voorbij kwam, probeerde ik deze te lozen omdat deze te lief was. Ik wilde dus het één, maar vond het ander.
En nu ik dus weet, en nooit meer vergeet, dat een man aardig en lief hoort te zijn, weet ik ook dat ze wel degelijk om een relatie geven. Het draait echt niet alleen om één ding. En ja, er zijn mannen die echt rekening houden met jou als persoon en ruimte aan je geven om te groeien. Echte lieve mannen. En wat nog mooier is. Ze zoeken een vrouw als jij.
Buiten dit om, zijn er altijd van die dingen in een relatie die echt niet kunnen. Waardoor je eigenlijk alleen nog maar denkt hoe het zou zijn als hij geen deel was van je leven. Denk bijvoorbeeld aan je vertrouwen schaden, vreemdgaan of agressief gedrag. Als je op die momenten een excuusje verzint voor zijn gedragingen, dan is het einde in zicht. Hij hoort gewoon niet aan één of meer van dit soort dingen te doen. Als hij dat wel doet, is hij jou niet waard. Het is logisch dat je niet gelukkig in je relatie bent. En dan is het logisch dat je een leven zonder hem voorstelt. Tijd om dat leven dan te gaan leiden, aangezien hij zich niet kan gedragen.
REGEL VOOR GELUK: Als je partner niet lief is voor jou, dan verdient hij jou niet. Jij verdient onvoorwaardelijke liefde en respect en dat moet je ook verwachten binnen een relatie. Als jij je een leven voorstelt waarin dit gebeurt, betekent het dat het in de huidige relatie niet gebeurt. De truc is dat je het niet kunt krijgen als jij het jezelf niet geeft. Met andere woorden, je zult anderen ook onvoorwaardelijk lief moeten hebben en respecteren. En ook jezelf. Op die manier zal je het ook terug krijgen.
#3 Het is toch zo slecht nog niet
Als je in een gezonde relatie zit, dan zou je niet gaan vergelijken. Wanneer je dat wel doet, doe je dat enkel om jezelf ervan te overtuigen dat het nog helemaal niet zo slecht is bij jou. Wacht niet tot je je helemaal ellendig voelt en het niet meer aankan.
Wat ook kan gebeuren als je vergelijkt, is dat je gaat proberen je partner te veranderen. Dan wordt je relatie net als bij de buren. Of je hoopt stiekem dat hij zelf wel verandert. Denk aan de basisbehoeften die je onder #1 hebt kunnen invullen. Als hij vandaag niet verandert, zal hij dat zeker morgen ook niet doen.
Door al dat vergelijken heb je uiteindelijk de conclusie getrokken dat jou relatie helemaal niet de ergste is. Je weet dat je ongelukkig in relatie bent, maar toch overtuig jij jezelf er elke keer weer dat er ergere relaties zijn. En hij heeft toch ook nog zijn goede kanten?
Dus je overtuigd je ervan dat het een goede relatie is. Of kan het beter? Is het echt goed genoeg voor jou. Ik bedoel, jij bent bij jouw partner want hij is bij jou. Samen besloten jullie om bij elkaar te blijven en dat is reden genoeg om alles te pikken. Ook als dat betekent dat je voor de rest van je leven ongelukkig in relatie en ontevreden bent. De rest van je leven gebukt onder angst. Of toch niet?
Wat als mensen uit je omgeving je aanraden de relatie te stoppen? Mensen die jij vertrouwt. Als dat het geval is, is hij niet goed voor jou. Vaak zie je terug dat wat zij jouw adviseren, is gelijk aan het instinct dat je hebt. Dit stemmetje van jezelf is er met een reden en je zou ernaar moeten luisteren. Geef het de ruimte en laat het je leiden naar de conclusie die je eigenlijk al hebt genomen. Als je nog niet zover bent, kun je het artikel “Eigen kracht – De kracht van de leeuwin” ter inspiratie lezen.
Of als je er zelf nog niet uit bent, stort je vaak eerst je hart uit bij anderen. Je bespreekt persoonlijke gevoelens, problemen, etc met mensen die je vertrouwt. Het is in een huiselijk geweld relatie, een enorme stap om met anderen te gaan praten en zeker een stap in de goede richting. Het bevestigt vaak het stemmetje wat je al hoort en je durft er naar te gaan luisteren. Kleine stapjes, om uit eindelijk grenzen te gaan stellen. Je gaat zien dat het niet waar is wat je jezelf voor houdt, want je voelt je niet gelukkig in je relatie. Je bent zelfs ongelukkig in de relatie.
Denk je nog steeds dat je het kan handelen? En dan bedoel ik niet of je wel/niet kan omgaan met een ongelukkige relatie. De belangrijke vraag die je jezelf zou moeten stellen is waarom jij kiest om om te moeten gaan met hem als je er zeker van bent dat je niet gelukkig in je relatie bent? Weet dat het leven te kort is om gemarteld te worden en je ongelukkig voelen voor een verloren zaak. Vergeet dat niet!
REGEL VOOR GELUK: als investeren in de relatie geen mogelijkheid is, moet je niet willen kijken naar het gras bij de buren. Het is namelijk geheel onbelangrijk of de relatie van een ander erger is te bestempelen als die van jou. Het gaat erom wat jouw standaarden zijn. Voor mij was mijn relatie mijn persoonlijke horror. Dat maakt mij niet meer of minder ongelukkig. En dat geldt ook voor jou. Het vergelijken zorgt niet voor gelukkig zijn.
Genoegen nemen met ongelukkig in relatie?
Dus neem je genoegen met ongelukkig in relatie zijn op basis van deze excuusjes? Misschien voelt het wat egoïstisch aan, vooral als je partner voor de buitenwereld de meest ideale partner lijkt. Toch ben jij degene die aan het eind van de dag het met hem moet doen en niet de rest van de wereld.
En als blijkt dat het niet voor jou is weggelegd, dan kan een tweede kans op een gelukkig leven toch helemaal niet zo slecht zijn? Jaag je geluk na. Overwin de angsten en vertrouw op je eigen kracht.
Wanneer je ongelukkig in relatie met kind of kinderen bent, vragen vrouwen zich vaak af hoe het met de kinderen moet, de beloftes en de dromen. Alleen ze beseffen het niet dat je NU dealt met ze. Dus ook als je alleen bent zul je met deze vragen dealen. Onthoud dat je kinderen niet zo naïef zijn als je denkt, en grote kans, dat ze al negatief zijn aangedaan door de manier hoe je partner met je kinderen omgaat.
Vind iemand die jou behandelt zoals je wilt en hoort te worden behandeld en je gelukkig maakt. Iemand die je goed laat voelen over jezelf, en waarbij je omgeving je aanmoedigt om met hem te zijn. Iemand die, als je echt eerlijk bent naar jezelf, jij verdient om die speciale persoon te worden in jouw leven. En wanneer je die persoon vind, hoef je je geen zorgen te maken dat je de verkeerde persoon date.
Want zeg nou zelf, als je behoeften niet zo goed worden vervuld in de relatie, voel je je ongelukkig. Dat is de reden dat je twijfelt wat je moet doen – je man wegsturen of niet.
Wat deed jij toen je erachter kwam dat je ongelukkig in relatie zat? Is het echt een goede relatie of kan het beter? Laat een bericht achter, stuur een mail naar elisabeth@zoedietyfuskerstboomstaat.nl of geef je eigen verhaal door ter inspiratie voor andere vrouwen. Niets doen is geen oplossing, praat over je relatie!
Ik kan me hier helemaal in vinden.
Ben ondertussen 15j samen waarvan 6 getrouwd. Een dochter van 13j. Ik ben zelf 30,( men man 40)dus was erg jong mama en moest dus heel snel verantwoordelijk worden.
Al van in het begin was hij erg dominant, kleineerde hij me en vielen er soms klappen. Jong,dom en naief dat ik was dacht il dat dit wel zou beteren !
De klappen zijn beperkt gebleven tot enkele keren. Dat moet ik wel zeggen. Maar het emotioneel kraken is tot vandaag gebleven.
Een 3 tal haar geleden had ik er genoeg van en heb ik alles op tafel gegooid ! Opeens snapte hij het allemaal. Hij had het “licht” gezien. Ik verdiende dat niet en hij ging veranderen !
En dat deed hij ook. Kreeg meer vrijheid.. alles was goed voor hem opeens.
Door dat ik weer buitenkwam werd ik verliefd op iemand. Nu besef ik dat dit helemaal niets had kunnen worden. Maar die moment was ik stapelverliefd.
Ik vertelde dit ook thuis.. natuurlijk werd hij erg boos, teleurgesteld etc..
Tot mijn verbazing wou hou nog steeds verder met me. En heb ik me (WEERAL) laten overhalen.
Ben daarna in een zware depressie gesukkeld en werd opgenomen. Hij steunde me..
Maar ik voelde dat dit echt niet meer kon..
Door de therapieen kon ik meer relativeren.. en ja.. weer liet ik me overhalen !
Zijn toen begonnen met relatie therapie. Als dit niet lukt dan zetten we er een punt achter zei hij..
Enkele maanden later stopten we met de therapie , en kwam zijn ware aard weer boven.ook tegenover onze dochter.
Hij had wel enkele lichamelijke kwalen waar hij echt hard van afzag.. dus weer zo naief als iets dacht ik als hij beter is zal het wel goed worden.
Tot na onze vakantie deze zomer bleef hij weer zijn oude ik.
Desondanks zijn kwalen over waren.. en ik hem al uitdrukkelijk verschillende keren had gezegd dat hij weeral deed zoals vroeger. Maar hij ontkende dit steeds en nam me niet serieus
Nu is het genoeg geweest !
Dacht ik ! Heb het hem HEEL duidelijk gemaakt dat ik het gehad heb !
Opeens.. ja natuurlijk werd hij bang.. en ging hij weeral eens aan zichzelf werken..
Opeens mag ik weer alles !! Dingen die daarvoor gewoon een taboo waren. Zoals iets gaan drinken met vriendinnen. In het weekend eens gaan shoppen met vriendinnen. Etc..
Dus nu gaat hij aan zichzelf werken bij een gedrags therapeute..
Ach.. wat gaat hij nog allemaal uitvinden.
Ik ga nog steeds ! Ondertussen al 2 j naar men psychologe. Ook zij zegt dat hij niet zal veranderen.. en dat ik een keuze ga moeten maken of ik beland binnenkort weer in het ziekenhuis met een joekel van depressie !
Ik zou hem zoooo graag verlaten ! Maar zit met zo’n schrik voor men dochter, financieel word het een ramp ! En.. hij zal me waarschijnlijk ook nooit met rust laten. Dat weet ik nu al !
Hij zal me slecht maken bij onze dochter, vrienden, familie..
En weet niet of ik dit wel aankan..
Ik sta gewoon met men rug tegen de muur !
Hij is zo goed geworden mij te manipuleren ! Kent al men zwakke punten…
En ja ook ik heb fouten gemaakt ! Dat geef ik eerlijk toe. Iedereen maakt fouten.
Maar moet daarom ik ongelukkig blijven ?
Gaat hij misschien toch nog veranderen (blijvend)
Zou ik wel gelukkiger zijn als ik alleen ben ?
Ga ik hem niet missen ?
Red ik het financieel wel ??
Eigenlijk weet ik het antwoord op de meeste vragen wel..
Maar ben zo bang !!!
Hoi Debby,
wat moedig om te lezen dat je al zo ver bent gekomen. Je mag trots zijn op jezelf dat je al bewust bent van de situatie. Je weet de antwoorden op je vragen en toch zal ik ze voor je beantwoorden. Moet ik daarom ongelukkig blijven (je staat met de rug tegen de muur)? Geluk is een keuze. Iemand die van je houdt doet je geen pijn. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Alles wat wilt bereiken is aan de andere kant van angst. Ga ervoor! Gaat hij misschien toch nog veranderen (blijvend)? Nee. Dit is wie hij is. Je leeft in een luchtkasteel dat jullie samen hebben gebouwd. Hij kan niet voldoen aan de verwachtingen die jij hebt van het leven en het geluk dat jij nodig hebt. Zou ik wel gelukkiger zijn als ik alleen ben? Geluk is niet afhankelijk van anderen, geluk maak je zelf en kies je. Ga ik hem niet missen? Nee, slechts de mooie herinneringen die jullie hebben gedeeld, maar niet de persoon. Red ik het financieel wel? Uiteraard, je zal je aanpassen aan de situatie en groeien. Er is altijd een minimum basisinkomen.
Ik las ook dat je inzat over je dochter. Ze is 13 jaar en heeft een andere relatie ten opzicht van hem, namelijk het is haar vader. Ze zal een zekere loyaliteit behouden ten opzichte van hem. Wel is ze oud genoeg om dingen bespreekbaar mee te maken. In plaats van tijd te steken in hoe bij elkaar te blijven, kun je beter energie steken in kindvriendelijk scheiden. Als hij wil veranderen, kan hij beter het beste van zichzelf naar boven halen in het ouderschap en niet in de relatie. Daar hebben jullie beiden nog wat aan.
Ik wens je heel veel sterkte toe met deze moeilijke beslissingen. Je mag altijd je verhaal delen via verhalen en/of mij mailen op elisabeth@zodietyfuskerstboomstaat.nl
Elise
Ik ben op dit moment en al veel langer ongelukkig in mijn relatie. Ik ben zelf 24 jaar, heb al 7 jaar een relatie, 2 prachtige mannen van 2.5 en 1 jaar. Ik maak mezelf vaak wijs dat ik ongelukkig ben Door mijn spiraal met hormonen, maar het gekke is dat ik het alleen voel als ik met hem ben. Ik ben gestopt met werken sinds ik zwanger was van onze jongste zoon en voel mij erg nutteloos, niet gehoord en haal alles uit de kast om maar een complimentje te kringen… ik weet niet meer wat ik moet doen… radeloos, leeg… Hij is een goede man, maar geeft mij niet wat ik van hem verlang en Door de tijden heen zijn mijn verwachtingen ook hoger geworden.. ik ben verandert… ik weet echt niet meer wat ik moet doen.. Wanneer ik het met mijn moeder of mijn beste vriendin over heb, zeggen ze alleen maar, je zal echt niet beter krijgen en het gras is echt niet groener.. Maar is dit ook echt zo? Ben ik zo veeleisend? Ik wil alleen maar iemand die laat zien of voelen dat hij echt van mij houd, interesse in mij toont en waar ik een goede communicatie mee kan voeren.. Dit heb ik overigens meerdere malen aangegeven, maar hier wordt niets aan gedaan.. iemand raad of tips?
Beste Denise.
Volg je hart. Geluk is niet iets wat iemand anders je kan geven, enkel jij. Je leeft maar één keer, hoe wil jij je leven geleefd hebben? Hou je van jezelf? Toon je interesse in jezelf? Voer je een goede communicatie met jezelf? Leef je het leven dat je vroeger jezelf voor hield? Als je een andere voorstelling van jouw toekomst had, pak dat dan aan. Wie weet verandert je partner met je mee.
Wij kunnen van nature heel makkelijk de vinger op de zere plek leggen en praten over onze problemen. In plaats van erover te praten, kun je actie ondernemen. Je herkent waar je inzit, je bent je er ook al bewust van en nu kun je actie ondernemen. Volg je hart. Wat wil jij?
Met vriendelijke groet,
Elisabeth
Hey Deani,
Ik herken mezelf heel sterk in jouw verhaal. Ik ben zelf ook 24, heb 5 jaar een relatie (nog geen kindjes). Wanneer ik niet bij hem ben, voel ik dat hem graag zie en verlang ik om terug bij hem te zijn. Dan zit ik ook terug vol hoop, ook al loopt het echt slecht de laatste tijd. Tot hij dan bij me is, dan beginnen de communicatiemisverstanden, heb ik echt het gevoel dat hij mij totaal niet begrijpt, zich niet kan inleven in mijn situatie… We schelen ook wel wat in leeftijd en ook onze leefwereld is anders, maar dit was tot voor kort geen probleem. Ik ben gewoon ook veranderd, mijn persoonlijkheid is in 5 jaar tijd geëvolueerd, ik ben geen meisje meer maar een vrouw die ergens staat ondertussen. Ik voel me ook altijd enorm veeleisend, ook al denk ik dat de dingen die ik soms verwacht eigenlijk heel normaal zijn… Het maakt me zo ongelukkig dat hij er precies geen rekening mee houdt, niet luistert naar mij… Ik heb al zo vaak laten merken dat ik echt in de knoop zit..
Voor de buitenwereld is hij ook de perfecte partner, wat mij alleen nog meer doet twijfelen. Want ik weet ook wel dat hij een goeie man is, alleen ben ik de laatste maanden gewoon ongelukkig. Dit is niet wat ik voor de rest van mijn leven wil… Ik wil begrepen worden, vooral… Ik weet echt niet wat gedaan, want de klik die wij in het begin hadden was magisch – iets wat ik nog nooit meegemaakt had. We waren er beide van overtuigd: dit is het.
Is dit dan de sleur en het leren kennen van elkaars negatieve kantjes die zo’n grote impact kan hebben? Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Beste Deani,
geluk is iets wat je enkel jezelf kunt geven en niet een ander. Als je hem mist als hij er niet is, mis je niet de persoon maar de herinneringen die jullie samen als goed en mooi bestempelen. En als hij dan komt, volgt de klap met de realiteit. Het antwoord voor je onzekerheden is slechts samen te vatten in één woord: LOSLATEN.
Wat loslaten? Alle verwachtingen aan hem. Resultaat is dat het veel frustraties zal weghalen. Ga doen wat jij wilt doen. Het kan zijn dat hij mee veranderd en als dat niet gebeurd, dan groeien jullie uit elkaar. En als dit laatste gebeurd, kun je het aan, want je bent jezelf niet verloren in een ongelukkige relatie. Dus wat wil jij bereiken in het leven? Wil je sporten? Een leuke(re) baan? Lekker stappen met vrienden? Ga je eigen leven leiden en laat de verwachtingen los ten opzichte van hem. Geluk vind je in jezelf terug.
Sleep jezelf niet door een relatie heen ver voorbij de houdbaarheid datum. Dan is deze relatie gewoon niet hetgeen wat jou gelukkig maakt.
Elise
Ik herken dit helaas wel, ik ben gescheiden nadat mijn ex partner vreemd bleek te gaan. Dit voelde als falen, falen als moeder, als partner, als vrouw. Nu zit ik een relatie waarvan ik eerst dacht een man gevonden te hebben die echt bij mij paste op meerdere vlakken. Nu voel ik me constant opgejaagd, gespannen en mijn eigenwaarde heeft niveau – 0 bereikt. Er is vooral verbale agressie, hij is lichtgeraakt, kan mooi praten naar de buitenwereld maar in huis is het een tiran. Hij zegt dat hij van mij houdt maar ik twijfel daar enorm aan. Verbaal geweld met vaak ontzettende kwetsende scheldwoorden is geen houden van. Als hij rustig en ontspannen is, is hij echt een fijne lieve partner. Hij heeft veel dingen meegemaakt en ik denk ook dat hij getraumatiseerd is maar dat rechtvaardigheid bepaald gedrag niet. Door mijn vervelende scheiding ben ik ook feller geworden en bijt ik meer van mij af maar moet ik hier nu verder mee? Ik loop echt op mijn tenen, ben ook blij als hij naar zijn werk is want dan heb ik rust. Ik wilde graag een liefdevolle relatie maar blijkbaar ben ik niet de persoon voor relaties. Na een huwelijk van 20 jaar en gedumpt te worden voor een ander en nu weer een gespannen relatie ga ik heel erg aan mijzelf twijfelen. Is het gewoon domme pech dat ik deze mannen in mijn leven tref of ben ik de lastpak? Ik kan prima voor mijzelf en mijn kinderen zorgen, daar heb ik geen partner voor nodig maar ik zou zo graag een liefde en respectvolle relatie willen. Een maatje waar ik mij op mijn gemak bij kan voelen en waar ik mij vooral veilig bij voel.
Niet bang hoeven zijn met wat voor humeur hij vandaag van zijn werk terug naar huis zal keren.
Misschien is voor mij en mijn kinderen beter om alleen te zijn en te blijven.
Beste moeder,
Wat een heftige periode zit je in met de kinderen. Je bent op zoek naar jezelf en je eigenwaarde en ik je kan je alleen maar vertellen dat jij zeker een liefde en respectvolle relatie waard bent! Twijfel daar absoluut niet aan. Als je de zoektocht aan wilt gaan hoe het komt dat je dit soort mannen aantrekt, zou clarity een antwoord kunnen geven. Het is een mooi proces waarbij je inderdaad bij jezelf gaat kijken voor antwoorden. Het geeft je tools om mee verder te kunnen.
De kans dat je na deze relatie weer in een vergelijkbare cyclus komt, is groot. Om dat te voorkomen, is clarity een passende oplossing. Voor jouw kinderen is het net zo belangrijk als voor jezelf om een gezonde relatie te ervaren. Dat is hun voorbeeld in hun verdere leven. De keuze is aan jou om gelukkig te zijn. En na het lezen van je verhaal, weet ik dat je een enorm sterke moeder bent.
Elise
Bij mij was het een man die ik vroeger al leuk vond, hij was uit elkaar en had mij gevonden op fb. Hij had nooit geen goede naam maar ik dacht, jaren veranderen de mens, kinderen had hij, vast nu meer volwassen.
Maar de beginfase verliep al slecht. Mij meenemen, intiem zijn en op zolder liggen toen hij dacht dat ik sliep. 2 maanden daarna altijd hard in mooie woorden, onderbouwingen hij mij leuk vond, de scheiding nog diep zat, het aan zijn verleden lag, of ik hem tijd wilde geven.
Altijd woorden haaks op zijn gedrag. Kill, koud, afstandelijk.
Wegkijken bij een zoen, weinig aanraking, meter van je aflopen, te moeten vragen over het zo nu en dan bij elkaar slapen. Maar altijd weer onderbouwingen dat het aan hem lag, ik alles was wat hij zocht in een vrouw, hij mij niet kwijt wilde.
Een hele lijst van niet ok gedrag en signalen.
Ik voelde dat hij er anders instond dan hij zei, maar vroeg ik er naar, hij eerlijk wilde zijn.. Kwamen de smoesjes weer.
Ik werd niet meer blij van het contact, steeds ongelukkiger, onzelfverzekerd werd ik ervan. Nam steeds meer mijn afstand, tot het stopte ik had al vaak gezegd dit werkt niet. Dan kwam hij weer achter mij aan, en gaf ik het weer tijd.
Tot het echt te ver ging met steeds voorstellen de kinderen te ontmoeten en hij dit niet nakwam, en steeds zijn voorstellen terug trok.
Opeens verdiende ik beter?
Bleek later dat hij een enorm rijke weduwe tegen het lijf was gelooen.
Opeens waren alle smoesjes en onderbouwingen die hij bij mij had, spontaan verdwenen! Opeens was de lastige man die met veel zat uit zijn verleden, de perfecte partner!?
Sommige mensen zijn heel egoistisch voor eigen doeleinden, doen dit bewust.
Had zij dat geld niet gehad was hij er nooit aan begonnen. Of hij inmiddels nu eel verliefd is of niet betreft mij niet meer.
Maar sommige mannen (in mijn geval) kunnen je echt kapot achterlaten.
Je vraagt eerlijkheid, duidelijkheid en men liegt vol in je gezegd.
Ik was de troostrelate, zijn vergetelgeid, afleiding van zijn verdriet van de scheiding.
Hij nam en gaf weinig…
En ik liet het gebeuren, de les hieruit….
Luister altijd naar je onderbuik gevoel, deze liegt nooit.
Let op gedrag, houding, woorden zijn makkelijk gemaakt maar soms een hoop gebakken lucht.
Ik ben nu 40 en heb ik niet vaak getroffen met mannen.
Tijd om mezelf nu eens te veranderen, betere keuzes te maken en meer zelfverzekerheid te krijgen.
Er liggen een hoop kapote mensen op straat, door leugens, scheidingen uit vreemdgaan etc.
Relaties gaan vaak stuk, en veel mensen hebben bagage.
Nu eens door voor stabiele mensen die hun zaakjes op orde hebben, moeite doen .
Ik zie het veel om mij heen, vriendinnen die altijd weer de verkeerde mannen treffen…. Geen geloof en hoop meer hebben in de liefde Zonde!
Heftig verhaal Sas, en zo ontzettend waar als je zegt Luister altijd naar je onderbuik gevoel, deze liegt nooit. Het vereist enorme kracht om jezelf te veranderen en daarmee je magneetwerking. Het is de enige manier om bepaalde figuren niet langer in je leven aan te trekken, betere keuzes te maken en meer zelfverzekerdheid te krijgen. Je hebt een enorme kracht aangeboord Sas, het is jouw Leeuwin van binnen die je vrijlaat. GROARH
Ps.
Toen ik 17 was toen zat ik 3 jaar in een gewelddadige relatie. Vanaf daar nooit een evenwichtige relatie gegad, nu 40.
Ook ik kom van ver, elke dag kom ik weer een stap dichterbij mezelf.
Om aan te geven hoe lastig het kan zijn om jezelf te vinden.
Ik ben te lief, ik moet leren mijn grenzen, behoeftes en gevoelens niet te negeren!
Mijn bindingsangst die ik zeker inmiddels wat heb aan te pakken. De angst van dit gaat toch weer niet goed los te laten…
En mezelf nu eens waardig te vinden dat ik beter verdien!
Xo
Sas wat een kracht! Of je nu 40 bent of 20 jaar, het gaat erom dat je die Leeuwin van binnen durft toe te laten. Jij bent een geweldige vrouw, precies goed zoals je bent.
Hoi, bij mij is er totaal geen sprake van huiselijk geweld in wat voor vorm dan ook. hij helpt zelfs waar hij kan met huishouding en gezin. maar toch voel ik mij diep ongelukkig. hij heeft het namelijk altijd heel druk met zijn werk, zijn sport, zijn vrijwilligerswerk en dan zijn sociale contacten. we leven ook langs elkaar heen. en zijn we op dezelfde momenten thuis dan is of toch nog bezig met zijn werk, of doet wat in huishouden, of ligt op de bank en valt dan in slaap. we doen niks samen. en dat frustreert mij. ik heb het vaker aangekaart maar hij is zo op zichzelf gericht. daarnaast botst het ook vaak met de opvoeding naar de kids. we hebben heel vaak ruzie. nu hebben we minimaal 1 keer per week ruzie om van alles en nog wat. uit frustratie ga ik schreeuwen en ook schelden waardoor er nog meer afstand is en we leven dan dagen elkaar negerend wat mij ook echt opbreekt. kortom we blijven in die negatieve spiraal en komen er niet uit. het definitief beëindigen durf ik niet, omdat ik dan denk…hij is geen man die vreemdgaat, hij helpt als hij kan. hij is alleen bijna nooit thuis. maar ondanks zijn goede kanten voel ik mij toch ongelukkig. ik voel mij ook niet geliefd door hem. ik weet echt niet wat ik moet doen. we zijn al een keer eerder uit elkaar gegaan, hij is toen weggegaan en mij en de kids met verdriet achtergelaten. na ander half jaar weer terug gekomen maar de ruzies blijven. ik durf het nu niet meer te beëindigen, bang voor het verdriet van de kinderen. bang om weer hetzelfde mee te maken…..bang om alleen te zijn, bang dat ik het niet ga redden. bang om mijn ideaal-beeld weg te gooien…..ik zit echt in een dubio….ongelukkig in relatie of alleen zijn….
Beste Valerie.
Je laatste zin is hetgeen wat me opvalt in je bericht “ongelukkig in relatie of alleen zijn…”. Je vergeet een heel belangrijk woord hier te plaatsen: “ongelukkig in relatie of GELUKKIG alleen zijn…”. Daarnaast wil ik je vertellen dat gelukkig zijn niet afhangt van de ander. Het gaan om datgene wat je zelf doet om geluk te creëren. De mens is nu eenmaal geprogrammeerd om niet alleen te zijn, en die optie beangstigd veel mensen. Door die angst cijferen ze zichzelf in een relatie weg, en gaan door met de relatie lang voorbij de houdbaarheid.
Schreeuwen en schelden zijn uitingen van emoties en worden getypeerd als vormen van verbaal geweld. Verbaal geweld op structurele basis is huiselijk geweld. Getuige zijn van dit geweld voor kinderen in een gezin, is geclassificeerd als kindermishandeling. Waarom ik je dit vertel? Omdat het bagatelliseren van de situatie ervoor zorgt dat je je er verder in wordt gezogen. Tevens lees ik over een enorme krachtige vrouw die voor zichzelf wil kiezen, echter het gezin nog de prioriteit geeft. De oplossing heb je in eigen hand en begint bij verandering van en in jezelf ongeacht de omstandigheden. Soms veranderen dan de omstandigheden mee en als dat niet gebeurd ben je sterk genoeg om die keuze te maken.
Elise
Hey, ik herken mezelf hier ook totaal in en ik besef bij deze dat er veel mensen rond lopen zoals ik. Ben zelf een gescheiden vrouw die 2 kinderen heeft met haar ex. Een brave man die echter te veel met zijn werk bezig was. Ben toen verliefd geworden op een andere man die het bij nader inzien niet verdiende. Maar hij opende wel mijn ogen. Gaf mij het gevoel dat het anders kon zijn en dat gevoel was ik kwijt bij mijn man. Nadien 7 jaar vrij gelukkig alleen geweest om eerlijk te zijn. Maar toch hé behoefte aan een knuffel en behoefte aan een relatie vol liefde en vriendschap. Ik ben toen mijn huidige vriend tegengekomen. Alles ging goed tot wanneer ik me liet overhalen een kind op de wereld te zetten voor hem. Uit liefde en ook omdat ik blij was dat hij er mijn andere kinderen bij nam. Van zodra de kleinste geboren was wist ik helaas dat ik weer in mijn cocon zou belanden, net als vroeger. Altijd maar werken dat hij doet en dan maar denken dat het normaal is dat ik als moeder steeds voor de kinderen zorg. Ik was er net uit met de 2 oudste en nu zit ik weer middenin, in de pampers thuis op mijn eentje, eenzaam. Werken is zijn hobby zegt hij en het is beter dan op café hangen. Maar het resultaat is idem. Nooit vraagt hij eens om voor het kind te zorgen zodat ik eens mijn hobby kan doen. Eens gaan sporten, shoppen met vriendinnen en gewoon languit in zetel om TV te kijken zit er niet meer in voor mij. Uitstapjes doen met het gezin gebeurt zelden want het is zijn ding niet. Ik kan er voor de rest geen kwaad over zeggen maar ik heb niet het gevoel dat hij van me houdt, ik ben enkel zijn huishoudster. Nooit vraagt hij of ik gelukkig ben, ook al weet hij heel goed dat het niet zo is. Ik droom van mijn vroegere leven toen ik vrijgezel was en wanneer de kinderen eens een weekendje bij hun papa verbleven kon ik eens 2 dagen mezelf zijn en dat was genoeg voor mij om een goede mama te zijn en vooral om gelukkig te zijn. Ik wil zo graag weg uit dit leven maar al gelijk bang hem te kwetsen en om de kleinste dit aan te doen. Iris
Hoi Iris,
wat een moeilijke situatie voor je. Het geluk dat je zoekt, is slechts van binnen te vinden. Dat betekent jezelf veranderen. Wie weet verandert hij mee. Een baby eist inderdaad veel, omdat dat zijn/haar overleven is. Ze willen graag vastgehouden worden en zoveel mogelijk bij je zijn. Een oplossing is een draagzak/-doek. Zo heb jij nog steeds je handen vrij en is de kleine bij je. Er zijn ook veel sportcentra met kinderopvang in de ochtenden. Dan kun je lekker even iets voor jezelf doen. Daarnaast zijn er voldoende studenten die voor een klein tarief een paar uurtjes willen oppassen als jij even wilt winkelen met vriendinnen.
Hoe moeilijk de ‘situatie’ ook lijkt, het geluk bepaal jezelf. Dat is niet afhankelijk van je partner. Je bent sterk genoeg om keuzes te maken die jou gelukkig maken. Tevens kun je prima met het gezin op stap, hij hoeft niet mee. Je bent 7 jaar alleenstaand geweest en maakte dan ook uitstapjes. Je bent niet afhankelijk van hem. Ga er gewoon lekker op uit. Als hij mee wil, dan komt hij wel mee.
Als je dit durft los te laten (niet gemakkelijk), gaat er een wereld voor je open. Check ook het artikel “Isolement doorbreken in 5 simpele stappen“. In het artikel komen ook de 6 typen eenzamen naar voren. Jij bent een type eenzame. Dit type geeft je inzicht in wie je bent en het waarom. Je hebt de kracht in je om jezelf gelukkig te maken!
Elise
Oke, ik ben natuurlijk niet voor niets op deze site terecht gekomen. Ben niet gelukkig in en met mijn relatie. Ik begrijp alleen mijzelf totaal niet waarom ik niet wegga. Waarom hak ik die knoop niet door. Ik ben een enorm zelfstandige vrouw met een goed betaalde baan. Ik kan mijn man uitkopen en in het huis blijven wonen. Ben financieel compleet onafhankelijk. Ik zie er goed uit en heb genoeg mannen achter mij aan. De kinderen wonen nog wel thuis maar zijn 18 en ouder. Dus volwassen. Mijn oudste dochter wil niet dat we uit elkaar gaan. Mijn jongste zegt: mam, ga alsjeblieft van hem scheiden. En doe het zo snel mogelijk des te eerder is hij hier weg. Mijn man is namelijk iemand die altijd gaat schreeuwen zodra hem iets niet bevalt. Heeft enorme stemmingswisselingen. Je weet nooit waar je aan toe bent. Hij zit in een enorme slachtofferrol. Het is altijd de schuld van een ander. Kijkt niet naar zichzelf en je mag absoluut geen kritiek op hem hebben. Dan wordt hij heel erg boos. Hij projecteert zijn eigen gedrag op mij. Na een ruzie verdraait hij het hele verhaal zodanig en verzint dingen erbij en laat dingen achterwege zodat het altijd mijn schuld is en het hem altijd wordt aangedaan. Hij leeft in een soort van negatieve wereld die hij in zijn hoofd creëert. Laatst tijdens een ruzie zei hij dat als ik mn mond niet hield hij mij zou grijpen en dook op me af. Deed verder niks hoor maar de bedreiging op zich is al te idoot voor worden. Hij is vaak chagrijnig. Leuk is het niet meer met hem. Oke, de omstandigheden zijn niet geweldig. We hebben veel ellende gehad vooral mbt gezondheid en overlijden in de familie. Hij is nu herstellende van een hele zware behandeling tegen kanker. Hij slikt hierom heel veel medicijnen waaronder één die alle emoties enorm vergroot. Het zorgt ervoor dat je geen lontje meer hebt. Best heftig alles bij elkaar. Voor ons allemaal moeilijk. Maar vooral door zijn gedrag is het mega zwaar.
Moet wel zeggen dat hij verder nooit moeilijk doet over geld uitgeven of als ik met vriendinnen afspreek of met een vriendin op vakantie wil. Ik heb in alles complete vrijheid. Inmiddels loopt hij al 3 jaar bij een psycholoog en er was wat verandering totdat hij ernstig ziek werd. Ik ben iemand die erg hooggevoelig is, empatisch, verzorgend en noem maar op. Is dit de reden waarom ik niet wegga ?? Ik weet het niet.
Beste Tamara, wat een lastige situatie en is er ontzettend veel veranderd. Fijn dat je ervaart dat je veel vrijheid hebt, echter moet dit niet haaks staan op een ‘gevangen gevoel’ in de relatie. Begrijp je mij? Je klinkt als een sterke vrouw. Als jij al zoveel verandert en hij verandert niet mee, dan weet je ook wat voor jou het beste is. Ik ken je man niet en weet niet of het te wijten is aan jouw hooggevoeligheid. Ik heb laatst wel een artikel geschreven over hooggevoelige mensen in relatie met een narcist. Misschien worden er dan wat dingen voor je duidelijker.
Even terugkomend op je vraag, wat de reden is dat jij niet weggaat? De meeste mensen blijven uit angst. De angst voor het allemaal alleen doen is groter dan de angst in de relatie. Wij mensen zijn ingesteld op een samenzijn, ook in een ongelukkige relatie. Het vergt moed en kracht om door het rouwproces heen te gaan en het zelf te gaan doen.
De steun die je ontvangt van je zoon is fijn. Je dochter zal er op haar manier ook een weg in vinden. Het blijft uiteindelijk je eigen keuze om geluk wel/niet na te streven en hoe. Niemand anders kan dat voor jou doen.
Groetjes, Elise
Ik ben een alleenstaande moeder van 27 en heb een dochter van 7. Ik ben uit de relatie gestapt met de vader van het kind, omdat hij mij niet respecteerde zoals ik was en zich niet hield aan de afspraken. niet lang daarna ben ik begonnen met daten en kwam ik een hele leuke man tegen voor mijn gevoel. Het voelde magisch, maar hij hield de boot steeds af en had nog te maken met een ex die tijd.
vijf jaar geleden heb ik hem niet meer gesproken doro omstandigheden en ik was nog steeds overtuigd dat hij het zou zijn voor mij. naar alle gesprekken die we hebben gehad, bracht het me niet meer dan verwarring op. hij was constant teleurgesteld, keurde me steeds af, wees me steeds af, maar toch was ik de perfecte ideale vrouw voor hem, de vrouw van zijn dromen.
Ik liet me meeslepen door die mooie woorden en was blind voor al het andere, negatieve signalen. Jong en naief. Sinds kort weet ik dat hij een kind heeft met een andere vrouw. Hij is dus doorgegaan zonder mij. een ware wacht op je en doet geen pijn hield ik mezelf voor en daar geloof ik nog steeds steenhard in.
Er zijn gewoon heel veel mannen die niet bij mij passen ondanks alle teleurstellingen. via deze site herken ik ook heel veel verhalen hoe het is om in een ongelukkige relatie te zitten en uiteindelijk toch voor jezelf te gaan. het is angstaanjagend om voor je eigen geluk te gaan, maar er is zo veel meer moois en oprecht waar je wel gelukkig van wordt.
Ik ben blij dat ik die angst niet heb om schepen achter me verbranden. Toch heb ik een onderbuik gevoel dat hij de ware was voor mij, maar dat is slechts een illusie. mijn gevoel loopt achter met het verstand. iemand die steeds signalen uitzend om je leeg en ongelukkig achter te laten is niet de ware. er is zoveel meer buiten de deur.
en kinderen, die merken al gelijk of je gelukkig bent of niet. eerlijkheid is het belangrijkst, voor jezelf en anderen, je kind(eren). kinderen zijn niet achterlijk. je zou toch ook willen dat je kind hetzelfde zou doen? zo denk ik erover.
Er zijn weinig artikelen over het het leven er dan uitziet als je de keus hebt gemaakt om voor jezelf te gaan. Geen foute personen meer toe te laten na wat je hebt geleerd uit het verleden. hoe je het niet wilt en hoe je het wel wilt. Het ligt echt aan jezelf.
deze blog is dan ook echt een verrijking en een goede boodschap aan anderen om op jezelf te vertrouwen en geloven dat alles vanzelf goed komt wat voor nasleep het ook voor een ander meebrengt. daar ontkom je toch niet aan.
ben nu bewust vrijgezel. de ware kom ik nog wel tegen en anders leef ik in vrijheid en zonder beperkingen. zonder de wil van een ander of afhankelijk te zijn van anderen. Voor mij is dit nu het grootste geschenk na alles. Vrijheid en blijheid. geen shit van een ander die mijn dag verzieken of tijd verdoen. Heerlijk!
Ik kijk wel wat er op me afkomt in mijn liefdesleven. maak me daar niet druk over. Voelt het goed, dan geef ik het ene kans, voelt het niet goed, dan ziet diegene mij nooit meer terug. Niks is vrijblijvend. ik neem mezelf serieus, als een ander dat niet kan, dan heeft diegene pech. gaat ie maar andermans tijd verspillen, niet de mijne.
X
Beste A, wat mooi om te lezen dat je in je eigen kracht bent gaan staan en voorbij de angst van eenzaamheid bent gegaan. Die kracht geef je door aan je kinderen. Het was niet het makkelijkste om te doen en door de emoties heen te gaan. Het verlangen zal blijven, maar je kracht zal je leiden naar een partner die je een gelukkige relatie geeft. Een relatie van respect en vrijheid. Een relatie die het beste bij jou naar boven haalt en je nimmer meer naar beneden haalt.
Een erg mooi en krachtig verhaal.
Hallo ik zit heel erg in de knoop met me zelf. Elke dag voer ik een strijd weggaan of blijven. Ik ben namelijk ziek ,mijn huwelijk is een lachtertje maar de angst om alleen te zijn de financiële onzekerheid zorgen dat ik toch blijf. Mijn man en ik leven langs elkaar heen. Van liefde is van zijn kant geen spraken meer. Hij heeft vorige jaar ook enkele maanden een relatie gehad met een vrouw half zo oud als hij zelf. Dat was best een heftige periode voor mij. Ik was diep gekwetst en mijn zelfvertrouwen waar ik al niet veel meer van bezat is toen helemaal verdwenen.mijn man was en is mijn grote liefde .we kennen elkaar al heel lang. Eigenlijk ben ik nog nooit alleen geweest en dat schrik mij ook heel hard af. Er zijn momenten dat ik vastbesloten ben om weg te gaan maar de dag daarna ben ik weer te bang en durf niet meer. Door mijn ziekte werk ik al een tijd niet meer en er waren ook de kinderen om voor te zorgen. Na zijn affaire ben ik een heel zware depressie gesukkeld en ga ik wekelijks naar een psychologe. Ik loop soms met zelfmoord gedachten rond en zie geen uitweg meer. Ik heb het gevoel als ik weg ga of blijf ,het maakt toch geen enkel verschil uit . Waarom nog moeite doen. Trouwens ik heb er gewoon geen energie meer voor om opnieuw te beginnen. Welke kans op geluk heb je met een chronische ziekte en geen werk in het vooruitzicht.
Beste Gina, wat heftig voor je. Je zit in zo’n diepe put en toch proef ik de levenslust van je. Je bent op zoek naar houvast om naar boven te klauteren en de zon weer te voelen. Je wilt weer kunnen lachen en leven. Maak korte metten met de negatieve overtuigingen en valse hoop die je wanhopig vast houdt. De angst om alleen te zijn voelt groter dan de angst om samen te blijven. Er is een heel inspirerende video over “maak het onwaarschijnlijk mogelijk door anders te denken en vrijheid te creëren” Echt de moeite waard om te kijken en nog meer in contact te komen met je eigen behoeften….
Tevens schrijf je dat hij je liefde is, echter het verleden is niet het heden. Dat wat jullie samen hadden is er niet meer en komt nooit meer terug. Het zijn slechts herinneringen. Herinneringen niet gekoppeld aan de persoon, maar aan gevoel en de situatie. De persoon is er niet meer. Maak een plan hoe jij wel op eigen benen kunt gaan staan in plaats van je af te vragen of het leven je niet meer te bieden heeft.
Tot slot gaat het niet om de kans op geluk, maar gaat het om alles aan jezelf te geven wat je van een ander verwacht. Als je verwacht dat een ander je goedemorgen wenst en weltrusten zegt, zeg dat dan tegen jezelf. Wat voor werk zou passend zijn bij jou? Wat kan je nog wel? Laat dit stukje levenslust niet los en maak het langzaam groter om in eigen kracht verder te groeien.
TIP: Binnenkort verschijnt er een nieuw eboek: “in 10 stappen van een ongelukkige relatie naar een gelukkige relatie”. Er zal een link volgen op Facebook, de website en uiteraard voor iedereen die ingeschreven staat per email door het downloaden van het eboek “Leven na verbaal geweld“.
Hi. Mijn naam is Teddy,
Ik ben 56 jaar. Ik ben eigenlijk nooit gelukkig geweest in mijn relatie. Ik ben 36 jaar samen. Getrouwd,kinderen, kleinkinderen. We hebben het goed samen. Mijn man is een hardwerkende man, lieve man, vader en opa. Financieel heb ik niets te klagen. Wat zeur je dan? hoor ik je zeggen. Xal ik vertellen: hij is mijn “2e liefde”. Mijn 1e grote liefde was een tiran. Hij had geen respect voor mij, kleedde mij financieel uit, verkrachtte en mishandelde mij: belandde met een gebroken kaak in het ziekenhuis, vernederde mij in bijzijn van onze vrienden, kortom: een tiran. Maar ik was verliefd, afhankelijk en dom!! Na 1.5 jaar heb ik zelf een eind gemaakt aan die relatie. Ik heb vrezelijke liefdesverdriet gehad en uiteindelijk een zelfmoord poging gedaan. Ik leerde in die tijd mijn huidige “2e liefde” man kennen. Een schat van een man! De vloer is te koud onder mijn voeten! Maar ik heb hem “genomen” om mijn 1e liefde te vergeten. Had ik nooit mogen, moeten doen! Ik heb nooit zo van mijn huidige man kunnen houden als hoe ik van mijn 1e liefde hield. Ik ben vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Ik mag kopen wat ik wil. Is niet jaloers, zet mij volledig op de 1e plaats, is lief voor onze kinderen en kleinkinderen, is romantisch. Maar….. er zit een maar aan. Hij is enig kind en beschadigd in zijn jeugd, is in een depressieve omgeving grootgebracht waardoor hij ook zijn leven lang last heeft van depressies, wat invloed had op ons huwelijk! Hij is alcoholist, verlavingsgevoelig voor slaappillen. Is voor beiden verslavingen 3x klinisch opgenomen geweest. Heeft in zeer korte tijd alle 3 de verslavingen overwonnen, maar viel daadoor steeds terug in een depressie of in een combinatie van depressie en andere verslavingen: internetaankopen doen, computerspelletjes, snoepen: noem maar op. Ik heb mij v.á. het begin niet aangetrokken gevoeld tot deze man. Toch is hij geen lelijke man. Toen ik hem leerde kennen was het een sportman. Had een fantastisch lijf en was en is ook nog eens heel erg lief! Momenteel is hij herstellende van zijn 3e pilverslaving en zit weer midden in een depressie. Heeft nergens zin in. Wil niets dan alleen in zijn vertrouwde omgeving zijn en dat heeft hij ons hele huwelijkstijd gehad. Hij gaat en ging overal met mij naar toe, maar moest altijd op tijd thuis zijn. Daar is het veilig. Dat zie ik nu pas helder in. Voorheen ergerde ik mij er wel aan, vroeg naar huis, maar sprak mijzelf steeds moed in dat het de volgende keer beter zou gaan; dan zouden we zeker langer weg blijven…? Maar nu, na 36 jaar zie ik dat het nooit meer kan veranderen. Nogmaals, het is een.lieverd, maar hij is heel afhankelijk van zijn stemming. In middels is hij ook afhankelijk ge worden van mij. Zegt ook stees niet zonder mij te kunnen, geet complimenten, als ik hme maar nooit verlaat. … Ik lieg mijzelf al 36 jaar voor dat het beter gaat komen: als ik.. als hij… als wij… . Maar het wordt nóóit beter! Het wordt naarmate hij ouder wordt (62 jaar) alleen maar erger! Nu ben ik erachter dat ik mijn 1e liefde nooit heb verwerkt. Dat ik mijn man heb genomen om mijn liefdesverdriet niet te hoeven voelen. Heb ik direct aan het begin van onze relatie gekozen voor trouwen, kinderen en huisje boompje beestje om maar niets te hoeven voelen, mijzelf voorgelogen. Ik heb het altijd diep van binnen geweten, maar diep weggestopt, maar ik hou niet van hem! Ik ben ongelukkig! Ik hoor bij de 3 stellingen die in de inleiding staan. Nu wil ik weg, scheiden, maar ik bedenk allerlei redenen en beloftes om het niet te hoeven doen. Ik vind het zielig voor hem, hij is lief, zo slecht heb ik het niet, hij heeft mij nog nooit geslagen…. . Ik ben toch niet knap, wie wil mij? ik kan niet zonder hem…bla, bla, bla…. Maar het feit blijft dat ik nu voel dat ik niet meer verder wil. Ik ben 56 jaar. Aan de ene kant voel ik mij te oud een nieuwe relatie aan te gaan (zou ik heel graaf willen!!), aan de andere kant kan ik het hem niet aan doen. Wat kom ik op mijn pad tegen? Moet ik helemaal opnieuw beginnen, dat op mijn leeftijd!?
Ik zou graag hierover advies willen. Ik heb het eigenlijk niet nodig, het advies, ik weet het al heel zeker…. maar geef het toch maar.
Lieve groet, Teddy
Lieve Teddy,
wat fijn dat je inziet waar het mis is gegaan. Toch hoeft dit niet ‘einde van je huidige relatie’ te betekenen. Het houdt simpelweg in dat je je verdriet gaat verwerken en je eigen spanningen creëert. Clarity is een mooi proces waarbij je inzicht in jezelf krijgt en oude patronen doorbreekt. Daarmee stel je je magneet anders in en trek je andere mannen aan.
Wat zou je binnen de relatie zelf anders kunnen doen? Als hij eerder naar huis wil van een feestje, zorg je dat jij thuis kan worden gebracht, met de fiets gaat (als mogelijk) of dat een taxi in het budget past. Ga je eigen leven leiden, zoek spanningen op. Doe eens gek en pak een uitdagende cursus aan als snowboarden, bungeejumpen, paragliden, etc. Wordt creatief door een workshop schilderen te doen.
Wat ik probeer te zeggen is dat je, ondanks dat je je vrij gelaten voelt, niet vrij bent. Zijn depressies beperken jou in je handelen en dat wat je eigenlijk wilt. Als je dit eerst gaat toepassen in je huidige situatie, kan de relatie veranderen, of je vindt voldoende kracht om je eigen zelfbeeld positief te beïnvloeden en kun je de angst overwinnen om op eigen benen te staan.
Je kunt niet kiezen van wie je houdt, maar wel met wie je samen bent. Het beangstigd de meeste mensen om ‘alleen’ te zijn, ongeacht leeftijd. Leeftijd is slechts een excuus om iets niet te doen 😉 Maar dat wist je vast wel.
Liefs,
Elise
Hoi, mijn naam is Tineke en ik wil graag de mening van mensen die mij voor de rest niet kennen. Op dit moment woon ik 1,5 jaar samen met een man die ik al 30 jaar ken. Ik ben 44 en hij is 47. Toen ik 15 was hadden wij voor de eerste keer verkering, een puberliefde. Heel leuk en dat heeft een half jaar geduurd ongeveer. Ieder onze weg gegaan, maar door gezamenlijke vrienden wel altijd zo nu en dan contact blijven houden. 10 jaar geleden gingen we ongeveer op hetzelfde tijdstip scheiden van onze toenmalige partners. We zijn elkaar weer tegen gekomen en hebben toen ruim 2 jaar samengewoond. Dat is door begrijpelijke beslommeringen misgelopen….wederzijdse kinderen, rechtszaken, moeilijke exen en noem maar op, dus onze wegen gingen wederom gescheiden. Maar nu dus sinds 1,5 jaar toch weer samen. En nu begint het….ik ben bij hem ingetrokken op basis van geen gezeur meer met ex, geen schulden en wederzijds vertrouwen. Maar nu blijkt dat er huurachterstanden zijn, alimentatie achterstanden, ziekenfonds achterstanden enzovoorts…..en hij doet nergens wat aan. Regelt niks. We zijn zover dat ik laatst een afspraak bij de gemeente het gemaakt voor schuldsanering (van hem!) hij is netjes meegegaan, maar doet er vervolgens niets aan. Hij maakt ons spaarzame huishoudgeld op aan wiet en leeft en doet alsof er niks aan de hand is. Sex is zeker een jaar geleden, meer dan een kus van doei en een kus van hallo is er absoluut niet…Leuke dingen, zoals een simpele wandeling, of een keertje ergens wat drinken kan ik me ook niet herinneren….wat nu? Ik heb een paar weken geleden al een keer mijn boeltje gepakt en naar mijn moeder gegaan, maar dat is ook niet alles. Ik verdien wel mijn eigen geld…wat is het advies van objectieve mensen die mij niet kennen? Help!
Hoi Tineke. Belangrijk is om te weten of je getrouwd bent. Als je namelijk slechts samenwoont, is het zaak om uit de relatie te stappen. Je geeft namelijk al een aantal behoeften aan die je binnen een relatie nodig hebt, als een kus van hallo, een simpele wandeling, ergens wat drinken, sex, etc. Je gaat je steeds ongelukkiger voelen doordat de neerwaartse spiraal je verder naar binnen zuigt. Je kunt hem niet veranderen (hoe graag je het ook zou willen en hoeveel inzet je ook doet om het tij te keren), alleen hij kan veranderen als hij dit zelf zou willen.
Hij doet niets, gebruikt wiet en doet alsof er niets aan de hand is. Het is zaak dat jij iets gaat doen waar je gelukkig van wordt. Deze omgeving en omstandigheden verstikken je, terwijl je juist wilt bloeien. Je hebt al ontzettend veel achter de rug, het is tijd om gelukkig te zijn. Geluk hangt niet af van wat hij wel/niet doet, maar wat jij wel/niet doet. Je kunt je eigen geluk maken.
Elisabeth
Waarom zijn er alleen maar artikelen te vinden vanuit het vrouwe haar perspectief, mannen kunnen ook ongelukkig zijn in een relatie en als alle informatie op vrouwen is gericht is dat bijzonder ontmoedigend.
Hoi Joost. Ik kan me goed voorstellen dat je het zo ervaart. Het is een bewuste keuze geweest om vanuit het vrouwelijke perspectief te schrijven. Begrijpelijk dat het ontmoedigend over kan komen voor de lezende mannelijke bezoeker. Desalniettemin zal ik je niet anders adviseren waar nodig. Je kunt me een mail sturen op elisabeth@zodietyfuskerstboomstaat.nl als je daar behoefte aan hebt.
Elise
Wat een eye opener. Ik zit in een ongelukkige relatie. Mijn vriend roept al 1,5 jaar dat we apart moeten gaan wonen. Dat het beter voor onze relatie is. Ik heb het altijd weggedrukt, want ik wilde hem niet kwijt. Het ging ook vaak weer goed. We hebben seks en hij is lief en ik ben de mooiste en m’n zelfvertrouwen groeit. Maar dan gebeurd er weer iets en is het weer mis en schreeuwt hij alleen maar. Bij alles wat ik doe, denk ik wat zal hij vinden? Altijd op zoek naar bevestiging. Er is veel gebeurd in onze relatie en ik heb hem kapot gemaakt. Beide zijn we niet gelukkig. We wonen in zijn huis en alles wat we doen, betaald hij. Ik heb geen groot inkomen en een tijdje ook geen inkomen gehad. Geen samenlevingscontract, dat zouden we nog doen. Maar is nu niet meer aan de orde.
Nu heb ik het geaccepteerd en ben ik op zoek naar een plek voor mezelf. Maar met mijn inkomen kan ik weinig huren en ben ik afhankelijk van de woningstichting Dat kan dus nog wel even duren. Het is zwaar, hij negeert me soms dagen en doe niks goed. Hij gaat z’n eigen gang en doet waar hij zin in heeft. Ik heb nauwelijks vrienden en ben veel alleen. Druk met een studie en probeer het echt. Maar zie de toekomst somber in. Alleen, weer opnieuw, ben 34 en heb niks opgebouwd. Hoe zal het gaan? Komen we nog bij elkaar? Ik hou echt veel van hem. Hij heeft beloofd er altijd voor me te zijn, doet hij dat ook?
Ik ben geen sterke vrouw. Ik doe mezelf wel zo voor, maar ben zo onzeker als het maar kan en overschreeuw mezelf met een hele grote mond.
M’n eigen plek en m’n eigen leven met of zonder hem. Kan dat echt?
Beste Gerlinda,
Ja, een eigen plek en een eigen leven zonder hem, dat kan! Het is het meest moedige wat je ooit in je leven zal doen, maar het zal je zo ontzettend veel kracht geven, iets wat je nimmer voor mogelijk zou houden. Je zult trots zijn op wat je zelf bereikt. Je zult leren omgaan met de moeilijke dingen en de onzekerheden.
Het is voor jou ontzettend belangrijk dat je dit voor jezelf weet op te bouwen, en pas daarna weer een relatie aangaat. Je maakt anders grote kans om terug te vallen in oude patronen of zelfs een rebound relatie. Dat je jezelf afhankelijk maakt van iemand anders. Vind je eigen kracht om op eigen benen te staan, dat is het belangrijkste om iets op te bouwen met en voor jezelf en met iemand anders.
Groetjes, Elise
Ik ben een meisje van 19 en heb een relatie van 2 jaar met mijn vriend. In het begin ging alles goed, veel liefde,…
Ik had al opgemerkt dat hij agressief uit de hoek kon komen, bv als hij aan het gamen was en aan het verliezen was, dat hij roepte voor heel ons appartementsblok en dat hij bakjes kapot smeet of de vuilbak kapot schopte of in de deuren en muren gaten sloeg…
Op een dag draaide hij door uit het niets door een domme discussie en sloeg mij een blauw oog, heb nog altijd last van mijn pupil dat niet meer mooi rond is.
Weken later gebeurde weeral zoiets, we waren uitgeweest en kwamen net thuis, allebei beetje zat. Domme discussie liep weeral uit de hand en hij stormde op mij af, ik liep naar een hoekje en ik schermde mijn hoofd af en ik kreeg twee harde klappen op mijn achterhoofd.
Ik zakte ineen en begon hysteries te wenen. Net op dat moment kwam een vriend van ons binnen, ik pakte mijn koffer en ging mee met hem.
Dom als ik was, vergaf ik hem en ging ik een paar uur later terug bij hem wonen.
Hij zei dat het hem spijtte en dat dat nooit meer ging gebeuren.
Ik dacht, hij veranderd wel, dus gaf hem weeral een kans.
Ik was zo verliefd op hem.
Dit gebeurde nog een keer…
We gingen net slapen en lagen dus in bed, aan het praten, plots weeral een discussie die zwaar uit de hand loopte, want hij is een persoon dat altijd zijn gelijk moet hebben ookal ben je honderd procent zeker van wat jij zegt, hij heeft altijd gelijk.
Hij werd dus boos en liep weg uit de kamer, ik zei van, ja loop maar weg, dat zal alles oplossen.
Doordat ik dit zei, kwam hij terug, deed de licht aan, riep nog iets en kwam op me zitten om me daarna een paar keiharde klappen in mijn gezicht te geven, ik hield mijn handen voor men gezicht, maar kon hem nog altijd zien die klappen geven. Ik was geshokeerd,
ZO DOM ALS IK WAS, gaf ik hem weeral een nieuwe kans.
Waarop dit deze laatste zomer opnieuw gebeurde, ik had een nieuwe gsm sinds 2 maanden en had een nieuw spelletje gedownload dat hij ook leuk vond maar hij had geen iphone, dus kon het niet downloaden. We hadden een discussie en ik ging in de kamer zitten en begon die game te spelen. Hij werd dan boos dat ik het begin van de game niet aan hem getoond had. En begonnen dus weeral eens te discussieren. Met als gevolg het ergste dat ik ooit heb meegemaakt. Ik weet niet alles meer precies maar weet wel dat ik van de ene kant naar de andere kant liep waarop hij me achterna liep, omdat ik zo boos en bang aan het worden was. Mijn gsm lag op de salontafel. Ik had nog zoiets in mijn hoofd van ik pak die gsm zodat hij er niet mee kan gooien en ik loop nr de kamer en leg hem op bed achter me. Hij komt binnengestormd, pakt mijn gsm en gooit die keihard op de grond en zijn gsm( die ook vn mij was) gooit die ook op de grond. En ik krijg ng een slag op men achterhoofd. Ik ben begonnen roepen en tieren. Nooit gedacht dat ik op zo een manier kon roepen, vol van woede, pijn en verdriet. Wenen en roepen. Ik riep vanuit het diepste in mij dat ik hem haatte.
Paar minuten later politie belt aan. Onderbuurvrouw had de politie gebeld.
Ik dacht dit is het einde, ik vertel alles aan mijn vader. Tot op het moment ik men papa zie, ik zei dat hij men gsm kapot had gegooid en mijn papa vroeg of hij mij geslaan heeft, waarop ik nee zei. Ik kon het niet vertellen, mijn papa zou hem vermoorden.
Nu vier maand later nog steeds samen met die jongen.
Gsm nog niet terugbetaald, niks.
Begin pas sinds een wekenhalf echt alles te beseffen dat ik iemand beter verdien.
Ik sta op het punt mijn relatie te beeindigen want ik kan nietmeer, ik ben niet meer gelukkig en doodop, ik slaap niet meer goed.
Heel de relatie lang heb ik gemerkt dat ik alles geef en nog niet de helft terug krijg. Ik doe ALLES in het huishouden. Ik geef hem cadeautjes. Als hij mij iets vraagt doe ik dat direct.
Ik moet voor alles zo hard vragen om mij te helpen en gebeurd toch niet of zwaar tegen zijn zin.
Het is me beu.
Ik kan nog zoveel vertellen, maar heb al zoveel geschreven nu…
Toen ik hier vannacht aan het zoeken was wat ik moest doen, kwam ik op je site terecht en twijfelde ik nog of ik wel mijn relatie stop zou zetten, maar nu ik dit alles voor de eerste keer neerschrijf, besef ik maar al te goed hoe erg ik behandeld ben geweest en dat dit moet stoppen.
Enigste waar ik nog schrik van heb is hoe hij gaat reageren als ik het hem vertel dat ik ermee ophou..
Beste Anoniem,
met recht dat je schrik hebt hoe hij zal reageren. Doe dit dan ook niet alleen! Zorg dat je hulpverleners bij je hebt die objectief kunnen handelen. Dit zal ervoor zorgen dat de situatie niet uit de hand loopt en jij je spullen bij je hebt als jij niet in de woning kan blijven. Laat achter wat je achter kan laten en ga verder met je leven. Blokkeer hem op alle sociale media en verander je telefoonnummer. Doe aangifte van het geweld (al is niet het niet voor jezelf, dan aan vrouwen na jou). Sluit dit hoofdstuk af. Zorg daarna goed voor jezelf om herhaling te proberen te voorkomen. Blijf niet in deze relatie, het geweld zal enkel toenemen.
Je mag mij ook altijd een email sturen op elisabeth@zodietyfuskerstboomstaat.nl
Groetjes, Elise
Mooi om je verhaal te lezen. Hoe ik op je site terecht ben gekomen? Omdat ik blijkbaar toch nog steeds bevestiging zoek voor mijn keuze of ik er goed aan heb gedaan de scheiding aan te vragen.
Mijn man is best lief, ik hoef maar een kik te geven en hij doet het voor me. Het probleem is echter wel dat ik mijzelf na 12 jaar met hem in een relatie en 2 kinderen verder helemaal kwijt ben geraakt. Ongelofelijk ongelukkig! Zelfs zo erg dat ik soms liever wilde dat ik een ongeluk kreeg met de auto als ik naar me werk reed en nooit meer wakker hoefde te worden. Mijn man was nooit jaloers (dacht ik) was ook niet nodig want ik deed simpel weg niet veel. Ik heb wel altijd gewerkt 3 dagen als offfice manager bij een leuk bedrijf. Maar daar buiten ging ik niet uit en sprak niet veel met vriendinnen af. Kwam eigenlijk niet op feestjes of verjaardagen. Tot dat ik daar 3 jaar geleden klaar mee was. Ik zat al een tijdje niet lekker in mijn vel. Voelde me opgesloten letterlijk en figuurlijk. Wat ga je dan doen, gezellig met je vriendinnen weg. Wat gewoon moet kunnen. Maar ik merkte al snel dat mijn man dit niet leuk vond. Ik ben mijn sport weer gaan oppakken (fitness) ook hier werd mijn man absoluut niet blij van. Als ik klaar was om weg te gaan werd ik goed gecontroleerd wat ik aan had. En of ik er niet te hoerig uit zag. Alles wat ik deed om mijzelf beter in mijn vel te gaan voelen werd afgekraakt. Waarom wil je wat gaan drinken? Waarom wil je sporten? Heb je een ander? Zijn taalgebruik naar mij veranderde ook ik een rap tempo. Opeens spoorde ik niet, flikker maar op, raar wijf! Helaas gebruikte hij dit taalgebruik ook met de kinderen erbij. Tijdens een verjaardag 2 jaar geleden ging het mis. Ik was aangeschoten samen met de jarige job en we maakte een dansje in de woonkamer. Er kwamen 2 vrienden bij staan maar er gebeurde niks vreemds. 5 minuten later wilde mijn man naar huis. Hij deed vreemd. Ik dacht misschien is hij ziek ofzow. Eenmaal buiten pakte hij mij bij mijn arm. En duwde me naar voren. Hoe durfde ik hem zo voor lul te zetten schreeuwde hij. Ik begreep niet wat hij bedoelde en kreeg nog een paar duwen in mijn rug. Eenmaal in de auto werd hij verbaal nog agressiever. Ik heb niks meer gezegd. Toen we thuis kwamen ben ik naast mijn dochter gaan liggen. Toen ik smorgens wakker werd en ik keek op mijn telefoon zag ik dat hij me had geappt. Geen leuke berichtjes. Hij was heel boos. Want die jongen die erbij kwam dansen zat volgens mijn man aan mijn kont. Ik weet zelf zeker dat het niet zo is geweest. Ik appte hem dus vanaf het bed van mijn dochter dat hij zich niet zo moest aanstellen. Toen kwam hij aangestormd naar de kamer van mijn dochter. Hij pakte mijn arm trok me uit bed. Ik viel hard op de grond. Hij pakte mijn arm weer en sleurde me over de grond naar de andere kamer waar hij me omhoog trok en tegen me begon te schreeuwen. Mijn dochter heeft dit ook helaas moeten meemaken en stond naast me. Mama wat is er? Mama wat is er met papa? Ze was toen 6,5 jaar. Ik heb tijdens dit gebeuren me mond gehouden. Omdat ik bang was en ik wist dat als ik nu me mond open zou doen mijn dochter nog meer narigheid gaat meemaken. En ik zelf ook. Ik heb toen alles rustiger was tegen mijn man gezegd dat hij veel te ver is gegaan. Zijn reactie: je verdiende dit. Ik voelde me zo teleurgesteld in hem. En vroeg mij af wie is deze man? Hierna ging het over in problemen over de sex. Hij kreeg dit te weinig en als ik geen zin had werd hij boos. Dan trok hij de dekens wild van me af en schreeuwde dat ik een ander had. Hij stampvoette dan naar beneden gooide ergens mee of schopte ergens tegen aan. Meestal ging hij dan een sigaretje roken om af te koelen. Wat niet werkte want hij kwam daarna meestal weer boos naar boven. Ik heb nooit zijn zin gegeven gelukkig als hij boos werd. Maar de zin in sex was voor mij verdwenen. Hij hield in de gaten wanneer ik ongesteld moest worden. En keek dan ook of ik wel een tampon in had ja of nee als ik zei dat ik ongesteld was en geen tampon in had moest ik verklaren waarom niet. Als ik terug kwam van sporten ging hij aan mijn string ruiken of ik geen sex op de sportschool had gehad. Als er andere onenigheidjes waren kon hij zo tegenover mij staan alsof hij mij een kopstoot wilde geven. Het vervelende is dat ik vaak huilend op de bank met heb gepraat en hij altijd meteen sorry zegt. En aangeeft dat dit wat hij doet idd niet mag. En dat ik dit niet verdien. Dit jaar ongeveer begin mei was mijn zoontje ziek hij kreeg antibiotica. We moesten dit samen geven want mijn zoontje vond het heel smerig. Ik had het spuitje in zijn mond gedaan maar spoot het spul iets te snel naar binnen waardoor hij moest hoesten. Mijn man werd boos, WHAT THE FUCK DOE JIJ! MOORDENAAR! Mijn dochter was hier ook bij en rende naar boven. Ze vroeg me waarom papa dat tegen mij zei. Mijn dochter huilde vaak in die tijd. Waarom schreeuwd papa zo? Mama als ik alleen met papa ben schreeuwd hij net zo tegen mij als hij ook doet tegen jou. Dit was voor mij de druppel. Ik heb gezegd te willen scheiden. Dit heb ik ook meteen aangevraagd. We zijn nu bijna gescheiden. Wonen nog wel samen omdat ik nog geen anders huisje heb. Mijn man werd eerst heel boos door mijn aanvraag voor de scheiding. Nu paar maanden verder is hij poeslief. Hij heeft het licht gezien. Het spijt hem zo erg. Gelukkig gaat het nu goed tussen ons. Ik bedoel we maken geen ruzie. Maar de teleurstelling blijft. 12 jaar een relatie met een man waar ik nooit van had verwacht dat hij mij zo zou kunnen behandelen. Hij vind zelf nog steeds dat ik me soms aanstel. Want: ik heb je toch geen blauwe plekken bezorgd? Ik laat hem maar praten. Hij weet misschien niet beter. Maar ik weet dat ik niet meer verder kan met hem. Het doet teveel pijn. Alles doet momenteel pijn. Ik wil mijn kinderen geen pijn doen. Dochter nu 8 jaar en zoontje bijna 4 jaar. Ik voel me soms ook nog schuldig tegen over mijn bijna ex man. Omdat ik zijn verdriet zie. Ik hoop dat ik mijn leven ooit nog een 10 kan geven. Heb ook te horen gekregen dat ik een huidziekte genaamd lichen sclerosus heb. Waarschijnlijk nu door de stress dat dit naar boven is gekomen. Helaas is dit niet te genezen. De huid aan de vulva word door deze ziekte aangetast. Dus het gevoel dat ik mijn hele leven verder alleen blijf is groot. Ik ben een mooie vrouw, krijg veel aandacht maar dan denk ik ja mannen jullie moesten is weten. Mijn vrouwlijkheid is behoorlijk aangetast + plus mijn zelfvertrouwen. Maar toch ga ik een nieuwe reis maken. Mijn nieuwe leven gaat bijna beginnen. In 2017 zal ik een huisje vinden waar ik met mijn twee kinderen opnieuw ga beginnen. Hoe pijnlijk dit ook is. Ik ben pas 32 jaar en wil niet mijn hele leven ongelukkig blijven. Ik blijf optimistisch en probeer van mijn lieve kinderen te genieten en van mijn lieve familie en de andere mooie dingen in het leven die ik soms even niet zie maar ik weet dat ze er wel zijn.
Beste Maan,
Je hebt de eerste stap gezet om grenzen te stellen en je kijkt stiekem uit naar wat de toekomst brengt. De kracht die je hebt aangeboord zal je verder brengen op het pad van geluk, een weg die je bent ingeslagen. Je kinderen zullen je zien bloeien en groeien, ondanks dat je het moeilijk vindt en tegenslagen alleen verwerkt. Je zult er voor hen zijn, zoals een leeuwin haar welpen beschermt. Zorg eerst goed voor jezelf, het leven kan je verassen. Als je er voor openstaat, kan klassieke homeopathie je ondersteunen bij Lichen Sclerosus.
Groetjes, Elise
Bedankt Elise voor je mooie en lieve woorden! Ik ga in januari naar een homeopaat die erg goed staat aangeschreven. Eerst even me verzekering hierop aanpassen. Ik sta daar zeker voor open dus hoop dat ze iets voor me kunnen vinden zodat mijn lichaam een handje geholpen word om dit aan te pakken.
X
Hoi Elise,
Wat een fijn artikel, heel herkenbaar. Graag wil ik je mijn situatie voorleggen en sta open voor de mening van een buitenstaander en voor tips.
Ik ben 25 en nu 7 jaar samen met mijn vriend. We wonen nu bijna 3 jaar samen. Sinds een jaar heb ik zo mijn twijfels of deze relatie nog wel is wat ik wil. Ik merk dat ik vaker wil stappen met vrienden, dat vindt mijn vriend prima. Het lastige is dat ik merk (ook nuchter) dat ik op zoek ga naar aandacht van andere mannen en hier heb ik ook een aantal keer de fout gemaakt door met andere mannen te zoenen en zelfs een keer bij iemand anders in bed beland. Dus ja, ik ga vreemd. Ik vind dit heel lastig om te erkennen maar er is denk ik een reden hiervoor.
Ik heb al eens besproken met mijn vriend dat ik de seks niet spannend genoeg vind. Samen hieraan gewerkt veranderd mijn gevoel helaas niet.
Ik vind mijn vriend heel lief, ik voel me alleen lichamelijk niet zo aangetrokken meer. Ik knuffel graag en ben graag bij hem. Maar meer niet.
Ook heb ik het gevoel te weinig waardering te krijgen en heb niet het gevoel dat hij trots op me is en interesse toont in mij. Hij zou proberen meer interesse te tonen, maar dit is nog steeds minimaal. Onze interesses liggen ook ver van elkaar wat het misschien lastiger maakt.
Ik denk bijna elke dag wel aan de keuze om bij hem weg te gaan, maar ben bang dat ik dan het gevoel krijg dat ik faal, of dat ik me aanstel en dingen van hem verwacht die niet realistisch zijn.
Het is zo lastig 🙁
Hoi Trientje,
wil je je dit nog de aankomende jaren afvragen? Je pakt al veel dingen voor jezelf op, echter veranderd dit niet het gevoel ten opzichte van je vriend. De kans dat je niet vindt wat je zoekt is aanzienlijk. Het perfecte pakketje bestaat niet. Het gaat om jezelf. Het zijn je eigen behoeften die je in kaart moet brengen. Dit kun je bespreken met je vriend (heb je al geprobeerd, zonder resultaat), maar dit kun je ook gebruiken voor een volgende relatie.
Zorg eerst goed voor jezelf dat je weet wat je wilt, dit voorkomt dit soort situaties. Maar ga niet nog verder voorbij de houdbaarheidsdatum dan je nu al gaat. Je gaat vreemd en dat is niet eerlijk ten opzichte van hem. Je bent al (stiekem) een andere toekomst aan het maken, kom er voor uit, zodat ook hij iemand tegen kan komen die beter past bij hem.
Wees eerlijk naar jezelf en je partner,
Elise
Hoi Elise
Dank voor je reactie. Inmiddels heb ik de o zo moeilijke stap toch genomen, ik heb de relatie beëindigd. Ik ga voor mijn eigen geluk en mijn toekomst, waar hij niet meer in past helaas. Nu begin ik weer met een schone lei en kan ik uitzoeken wat ik nu echt wil.
Liefs, Trientje.
Beste Trientje,
Een dappere keuze op een weg die je al was ingeslagen, nu definitief.
Elise
Met interesse las ik Uw artikelen en ik wil als man (nu 74) reageren. Op 63 jarige leeftijd overleed mijn vrouw aan kanker en omdat ik het moeilijk vind alleen te zijn ben ik na een half jaar gaan daten. Ik ontmoete een 6 jaar jongere weduwe waar ik verliefd op werd. Wij hadden een aantal zaken gemeen zoals o.a. tuinieren, een hondje, en fietsen. Zij woonde vlak bij mij en woonde meer bij mij dan ik bij haar. Ik woon namelijk veel comfortabeler in een vrij staande villa met een grote tuin en kippen en zij houdt veel zowel tuinieren als beesten. Zij ontving huursubsidie en was erg bang dat zij betrapt zou worden en een boete krijgen omdat zij het niet gemeld had. Na ongeveer 2 jaar voeg ik haar ten huwelijk en wel om de volgende redenen. Ik ben 6 jaar ouder en heb dus meer kans dat zij mij zou overleven was groter dan andersom. Een deel van mijn huis wordt door mijn kinderen geërfd van mijn vrouw. Bij mijn overlijden zou mijn tweede vrouw dus het huis uit moeten. Ik had een testament voor haar gemaakt dat zij in die situatie 30% van mijn vermogen en 2 jaar recht op bewoning zonder huur en inboedel, zodat zij t.z.t. zelf een huisje zou kunnen kopen en geen belastingplichten zou hebben omdat wij getrouwd waren. Ik vind dus dat ik goed voor haar gezorgd had. Vlak na ons trouwen begon de stress. Het eerste wat zij zei was dat zij de belangrijkste moest zijn, nog belangrijker dan mijn kinderen en kleinkinderen. Een foto van mijn overleden vrouw mocht niet in de kamer hangen, het hele interieur moest veranderd worden, de keuken werd vernieuwd. Daarnaast betaalde ik echt alles voor haar, van dure vakanties tot nieuwe fiets, auto enz. enz. Wij waren onder huwelijkse voorwaarden getrouwd en daarin staat o.a. dat ook zij bij moet dragen in huishoudelijke kosten. Tot haar pensioen kon dit niet, waar ik geen bezwaar tegen had, maar na haar pensioen weigerde zij ruim een jaar lang een bijdrage van 14%, berekend in verhouding naar netto inkomsten voor etenswaren en energie, te betalen. Dit heeft heel veel ruzie opgeleverd. De spanningen liepen steeds meer op vooral ook omdat zij mijn 2 zonen en schoondochters niet zo mocht . Ik heb 2 zonen waarvan een in Rome woont en 3 kinderen heeft die ik natuurlijk niet zo veel zie. De tweede zoon woont veel dichter bij en toen zij een zoontje kregen werd dat, als wij bij elkaar waren, het eerst aan mij gegeven en niet aan mijn vrouw. Dat was o.a. nog een grotere reden om de niet te mogen. Haar 2 dochters woonden dicht bij en zij liepen te samen met hun vriend (beide waren gescheiden geweest) en hun kinderen de deur plat. Omdat zij het niet zo ruim hadden heb ik ze heel veel geholpen door o.a. mijn caravan en sloep uit te lenen of ze financieel te ondersteunen maar dat werd verbaal niet duidelijk gewaardeerd. Het afgeven op mijn zonen en kleinkinderen maakte mij razend en veroorzaakte veel ruzie omdat het nergens op sloeg want mijn zonen en vrouwen zijn heel lief en vriendelijk, maar duidelijk niet zoals mijn vrouw wilde dat zij voor haar zouden moeten zijn. Als ik ruzie met haar had liet zij mij nooit uitpraten en zodra ik iets ging zeggen stopte zij haar vingers in haar oren om het laatste woord te hebben, wat mij nog kwaader maakte en heel soms er toe leidde dat ik haar een klap gaf. Ik geef toe dat ik dat niet mag doen maar kan niet over mishandeling praten. Bij ons laatste conflict lagen wij in bed en lag zij weer te mekkeren over mijn zoon in Rome. Toen hij mij pas belde en vroeg hoe het ging vertelde ik hem dat ik mij door de toestand thuis erg down voelde en hun en kinderen mistte. Hij vroeg toen of ik zin had om een weekend te komen. Ik dacht daar over na en vertelde het mijn vrouw. Zij wuifde het toe maar zodra zij vernam dat mijn zoon mij had uitgenodigd en niet andersom was zij verontwaardigd dat zij niet was uitgenodigd. In het voorjaar dit jaar was ik ook geweest en wilde zij toen niet mee omdat zij vond dat ze daar niets te doen had. Daar lag zij dus weer eens midden in de nacht over te mekkeren en ik lag, met mijn rug naar haar toe, te luisteren, mij op te winden en reageerde niet. Tot zij plotseling zich over mij heen boog en iets in mijn rechter oor schreeuwde. Zij dacht dat ik oordoppen in had, zei zij. Ik duwde haar weg terwijl ik mij omdraaide en dat ging nogal ruw waarschijnlijk, dit alles gebeurde in het donker, want zij begon te slaan, bijten en krabben. Ik duwde haar met mijn benen van mij af en ben toen in de woonkamer gaan slapen. De volgende dag was zij verdwenen en woont sindsdien bij haar dochter. Samen hebben zij aangifte gedaan bij de politie. Ik februari moet ik voorkomen voor aangifte mild lichamelijk “geweld” Ik weet dat ik mijn handen thuis moet houden, maar geestelijk geweld zou ook veroordeeld moeten worden. Ik kon bij haar mijzelf niet meer zijn
Graag Uw mening
Beste,
Check http://wetten.overheid.nl/BWBR0035469/2014-09-01
Sepotgrond 73 beperkte kring: “Het feit heeft zich in zo beperkte kring afgespeeld – gezin, buren, e.d. – dat, in verband met de mate van ernst van het feit, onvoldoende gemeenschapsbelang aanwezig lijkt om een strafvervolging te rechtvaardigen.”
Ondanks dat het een hele heftige situatie is geweest en je bewust bent van je handelen, hoop ik het beste voor je tijdens de zitting. Bel met slachtofferhulp (0900-0101) en win advies in. Ik hoop dat je in februari een nieuwe start kunt maken en geniet (of genoten hebt) van je weekendje Rome.
Elise
Ben het eens met Joost. Er zijn ook genoeg mannen die hier mee worstelen, ik denk zelfs nog wel meer dan vrouwen (weten, want mannen praten er niet over, steken hun kop in het zand en zoeken afleiding en heil in andere zaken zoals werk, hobby’s en misschien wel vreemdgaan. Daarom zijn er waarschijnlijk ook geen forums voor mannen waar dergelijke zaken besproken worden..of wel? Zou het graag weten, want ook ik worstel er al jaren mee.
Beste Guidoo,
je hebt helemaal gelijk dat mannen er inderdaad anders mee omgaan dan vrouwen. Dat haalt niet weg dat genoeg mannen er ook mee worstelen. Zoals ik al bij Joost aangaf, is het een bewuste keuze geweest, om vanuit het vrouwelijke perspectief te schrijven, wat niet weghaalt dat ik het zelfde zou adviseren voor de lezende mannelijke bezoeker. Als je behoefte hebt aan een luisterend oor, kun je mij altijd een mail sturen elisabeth@zodietyfuskerstboomstaat.nl, want als je er al jaren mee ‘worstelt’ kan ik me goed voorstellen dat je graag een ander pad zou willen inslaan en op zoek bent naar antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Elise
Hoi
Ik ben 37 mijn vriend 51 wij zijn al 13jaar samen hebben 3 kids maar voel mij al paar jaar ongelukkig. Mijn vriend is lui en dwz dat ik het hele huishouden voor mij alleen is,er eens op uit gaan met vriendinnen kan ik niet want heb er geen tijd voor en als ik eens weg ben zit hij mij te bellen en vraagt waar ik zit als we dan eens samen met de kinderen op stap gaan is het dan weer snel ruzie ook op vakantie was ik met mijn broer iets gaan drinken is hij achter mij gekomen en was het weeral ruzie dus vakantie naar de vaantjes als ik vraag om thuis mee te helpen doet hij het werk half moet ik dan na hem weer herbeginnen dus vraag ik niets meer hij daar en tegen gaat binnenkort 5dagen op vakantie met een vriend en ik blijf weeral is thuis ,als ik al eens iets vergeet te vertellen dan ist je verzwijgt mij dingen terwijl het niet zo is, vriendinnen heb ik praktisch niet want ik mag toch nooit weg en het ergste is dat iedereen denkt dat hij een goede man is en dat wij gelukkig zijn maar dat is het totaal niet de helft van de tijd die hij thuis is slaapt hij of kijkt hij tv ik ben echt hopeloos maar weg gaan is niet gemakkelijk qua financiële toestand zal ik nooit rondkomen alleen met 3kids
Beste annoniempje,
waar een wil is, is een weg. Je kunt echt wel rondkomen met 3 kinderen. Het zal niet het leven zijn wat je nu hebt financieel, daar verandert teveel voor. Aan de andere kant is dat het financiële begin. Het is een nieuwe frisse start. Een nieuw hoofdstuk, wat nog geschreven moet gaan worden. Zie het als het vervolg op dit boek, maar dan een beter vervolg. Je geluk is onbetaalbaar. En je weet nooit hoeveel tijd je nog hebt om je leven te leven, op die manier zoals het jou gelukkig maakt. Dit kan binnen de relatie zijn, door duidelijk je grenzen kenbaar te maken. Het is aan je vriend om te kijken hoe hij hiermee om wil gaan en of hij jou de ruimte wil geven om als persoon te groeien. Als dit allemaal niet mogelijk is, is relatietherapie een optie. En als het echt uitzichtloos is, dan uit elkaar. Laat je kinderen zien hoe je een gelukkig leven kunt omarmen. Dit hoeft geen gemakkelijke weg te zijn.
Elisabeth